Aftellen en bedankjes

...maar dit keer aftellen naar het moment dat ik weer terugvlieg. Van een zonnige 30 graden in Windhoek naar een natte 9 graden in Eindhoven. Getsiederrie! In ieder geval heb ik het er de laatste twee dagen nog even goed van genomen om met een echt vakantiegevoel weer dat vliegtuig in te stappen.

Lichtelijk onverwacht, maar zeker niet onplezierig begon mijn zaterdag met een taxirit naar Katatura, de sloppenwijk (of township) van Windhoek. Net als in Otjiwarongo werden de huizen steeds kleiner en armoediger. Maar tenmidden van al die golfplaten hutjes stond daar zowaar een stabiel gebouwtje, opgetrokken uit cement, houten balken en golfplaat. Daarnaast een boom met een houten bordje er aan vast gebonden: Home Of Good Hope. En bij de boom een groep van bijna 200 kinderen, variërend van 2 tot 16 jaar. En op het moment dat wij daar aankwamen met een groep bezoekers vanuit het hostel, begonnen ze te zingen. Wat een warme ontvangst!

Even het verhaal over de Home of Good Hope.Begin dit jaar kwamen drie Zweedse verpleegsters naar Windhoek om daar stage te lopen in het Katatura State Hospital, het 'mindere' ziekenhuis van de hoofdstad.Elke dag tientallen slachtoffers van steekpartijen (dronkenmensen plus mes pluswonen in Katatura is receptvoor problemen) enbetrekkelijk weinigmiddelen. Via het ziekenhuis kwamen de dames in contact met een vrouw die dagelijks een grote pan soep kookteen die meenam naar Katatura om de soep uit te delen aan de kinderen daar. Als tegenprestatie moesten de kids bij haar elke dag gezamenlijk een uurtje les volgen, zingen en bidden. In de open lucht met niets dan een oud schoolbord. De drie Zwedinnen begonnen thuiste lobbyen en geld bij elkaar te verzamelen en door puur toeval kwamen ze in Windhoek in contact met drietechnische studenten uit Duitsland, die bereid waren om geheel kostenloos een gebouwtje in elkaar te zetten. Nu is er dus de Home of Good Hope.Eigenlijk niets meer dan een keet van drie bij vijf meter, maar voor 200 kinderen een heel belangrijke plek waar ze nu dankzij een paar moeders vijf dagen in de week les krijgen en tussen de middag een groot bord soep.

En zoals gezegd stond ik daar ook ineens afgelopen zaterdag. Alle kids waren aanwezig om met de studenten, de verpleegsters, en met ons als eenmalig hulpje kerst te vieren. Er werd gezongen, gebeden en daarna was het tijd voor een feestelijke lunch. Alle kids kregen een papieren tas met daarin een beetje snoep, een knuffelbeestje, een ring of speelgoedautootje, daarbij een bekertje ranja en een broodje knakworst. Minieme middelen maar een waar festijn voor de kids. Nadat met behulp van iedereen van de Chameleon alle spullen waren uitgedeeld, was het tijd om wat ouderwets te ravotten. In de volle zon, met zes kierende kids om je nek. En allemaal wilden ze zwieren of tikkertje spelen of gewoon die blanke met dat ringbaardje gek maken. Ik was kapot.

Nog nahijgend vond ik met een paar anderen een taxi en reden we terug naar het hostel. Even gedouched en ik was net aan het denken om misschien een middagdutje te nemen toen William (één van de andere gasten) mij aan de arm trok en zei dat ik meemoest naar Joe's Beerhouse, omdat er deze middag een summer cocktail party was met DJ en dat er ongetwijfeld allemaal lekkere wijv... dames rond zouden lopen! Tja... ach... Ik besloot William een plezier te doen en ging met hem mee. Om twee uur waren we daar, om zes uur waren we terug. En in de tussenliggende vier uur ontdekte ik dat William heel graag alcohol drinkt en dat niet graag alleen doet. Aan het geld lag het gelukkig niet (80 eurocent voor een shot wodka, de alcohol was goedkoper dan de frisdrank!).

Terug in het hostel wist Robje wel dat hij het de rest van de dag HEEEL rustig aan zou doen met veel water en veel stilzitten. Beetje Backgammon spelen, TV kijken (Mister Fawlty! Mister Fawlty!) en een paar potjes poolbiljart. Als dank voor onze hulp had één van de verpleegsters een grote pan eten gemaakt, dus dat was ook weer een zorg minder. En dan loopt het tegen elven, en begin je serieus na te denken over het opzoeken van je bed. Helaas blijkt dan dat bijna de hele kliek (een man of twaalf) vanavond uit wil gaan omdat de meesten van hen er vanavond voor het laatst zijn, inclusief de drie Zweedse dames en Eva uit Eindhoven. Als vier dames dan tegen je zeggen dat je geen keus hebt en ook mee moet..... dan offer je jezelf maar weer eens op. Eerst naar een cubaanse kroeg, maar men wilde ook met alle geweld door naar de populairste club in Windhoek: La Dee Das. Dus houd je een taxi aan.Een 'bakkie' in dit geval, een pickup met overdekte bak. Beetje onderhandelen en even later zaten er vijf man in devoorste helft vanhet bakkie op een stoel of bank, en zaten er vijf man (waaronderik....) dubbelgevouwen in de bak. Afstand: 5 kilometer. Een hele .... ervaring. Met lichte rugpijn komjedan binnen tegen middernacht en het eerste wat je ziet is .... een catwalk met een lingerieshow ?!? Ik sloeg snel een colaatje achterover om er zeker van te zijn dat ik niet aan het slaapwandelen was, maar dit was echt. Maar een kwartier later was alles alweer voorbij en werd de dansvloer vrijgemaakt voor de hordes jeugd en toeristen. Een echt allegaartje met mensen in voetbal T-shirts maar ook in driedelig pak. Langzaam kwam mijn energie terug, kwam ik uit mijn dip en wist ik het zowaar tot drie uur vol te houden totdat ons clubje weer terug naar het hostel ging. Bed. Zalig.

Zo werd zondagnog eendag dat Robje het heeeeel rustig aan zou doen. Uitslapen, bescheiden ontbijtje, rondhangen en rond drie uur afscheid nemen van iedereen en de taxi in naar mijn laatste verblijf in Namibië: de Windhoek Country Club and Resort. Heerlijk, mijn laatste dagje in Afrika dus waarom dan ook niet afsluiten in stijl? Kamer met airco, zacht bed en een bad in de badkamer! Een casino waar je al kunt spelen vanaf een halve eurocent! Ik liep op mijn gemak rond, dronk een cappuccino aan de bar, checkte mijn vluchten op internet en maakte een rondje door het casino. Zo werd het snel etenstijd, en hetdiner leek wel een afrikaanse variant van wokken in een wokrestaurant. Acht soorten vers vlees en zes soorten vis voor het uitzoeken, alles werd vers voor je gegrild, en daarna kon je dit combineren met allerlei groenten en aardappelen. Mijn laatste diner in Afrika werd een waar feest voor de carnivoor in mij: stukjes zebra, koedoe, oryx en springbok. Met een zeer voldane zucht slenterde ik daarna het casino weer in om tegen bedtijd met 25 euro winst terug naar mijn kamer te gaan.

En nu tellen we af. Over drie uurtjes komt mijn taxi die me naar het vliegveld zal brengen en over iets minder dan 24 uur zit ik alweer in de auto richting Eindhoven.

Hiryu, bedankt voor de veldfles die ik dankbaar al die weken heb gebruikt. Thaily, bedankt voor de medicijnen die ik toch even nodig heb gehad (vrooom, vrooom!). Pa, ma, oma, ooms, tantes, dank je wel voor de sponsoring waardoor ik twee fantastische dagen in Etosha heb gehad. Bedankt ook voor de verjaardagskaarten en-mailtjesen al jullie reacties hier. Het is leuk om te schrijven over je avonturen, maar het is nog veel leuker om te zien hoe iedereen met je mee op reis is geweest.

Ik zie jullie allemaal weer in Nederland.

Rob.

Heerlijk avondje

Hallo allemaal, fijne pakjesavond vanavond!

Het zal geen verrassing zijn dat ze hier geen pakjesavond kennen, maar desondanks ga ik een bijzondere dag tegemoet. Het slechte nieuws is dat Sossusvlei helaas zal moeten wachten tot een volgende keer. Geen reisgenoot gevonden, alle andere reizen die kant op vertrekken alleen maar op dinsdagochtend, openbaar vervoer hier bestaat practisch niet en in mijn eentje een auto huren is niet echt een veilige optie in een uitgestrekt en verlaten land als dit.

En zodoende houden we onszelf bezig in Windhoek. Dinsdagavond gearriveerd, ingechecked in het guesthouse, de rest van de avond rustig aan gedaan. Woensdag door de stad gewandeld, voornamelijk de winkelcentra met airco gezien (het blijft hier bloedheet!), een T-shirt gekocht met de mooiste plaatsnaam van Zuid-Afrika (probeer maar eens uit te spreken): Tweebuffelsmeteenskootmorsdoodgeskotefontein. 'S avonds met ranger James meegegaan naar zijn schiettraining en zelf ook nog 5 kogels mogen afvuren met een 9 millimeter pistool. Op zich valt de terugslag mee, maar wat een LAWAAI maken die dingen, en al helemaal als je in een relatief kleine ruimte (schietbaan) staat. Spannend om geprobeerd te hebben, maar ik hoop dat het ook de laatste keer was dat ik ooit een pistool heb vastgehouden. Na dit avontuur gaan eten bij een Namibisch instituut: Joe's Beer House. In tegenstelling tot de naam is dit geen zuipkeet maar een heel groot restaurant met overal tierlantijnen, foto's, veel hout en honderden lege flessen Jagermeister. En een menukaart met vlees. Veel vlees. James ging voor de spare ribs (gigantisch en dik, niet te vergelijken met 'onze' ribjes) en ik genoot van een zebrasteak. Mmm. Drankje er bij en per persoon een tientje kwijt! Wat een prijzen.

Zo werd het donderdag, weer een rondje stad gedaan, de klokketoren gezien, de meteorieten gezien die uitgestald staan in het centrum, alle straatverkopers gezien die op een kleed allemaal hetzelfde hout- en metaalwerk uitgestald hebben liggen... Maar toen het tegen elf uur weer te heet begon te worden haastte ik me snel terug naar de Chameleon, de schaduw, het zwembadje en het barretje. En daar blijf je dan lang hangen en begin je iedereen te kennen. Hendrik de duitse arts die als flying doctor meevliegt op een vliegtuigje naar afgelegen gebieden; Selia, Frieda en Hannah, de drie scandinavische dames die hier als verpleegster werken en daarnaast ook nog vrijwilligerswerk doen bij een weeshuis in het township (de krottenwijk); Roland de duitse reisgids; Jacques, de overwerkte F&B manager van het Kalahari Sands hotel, enzovoorts enzovoorts. Je kletst met elkaar, je gaat samen uit eten, je drinkt daarna nog een drankje aan de bar en voor je het weet is het tegen elf uur en zoekt iedereen zijn bedje op.

Vrijdag weer de stad ingewandeld, want helaas geen reisgenoot naar Sossusvlei dus. Grote groente- en fruithandel gevonden, waar ze zelfs Old Amsterdam kaas hebben! (25 euro de kilo....) En ook de Namibian Crafts Center ingelopen, een overdekte hal waar veel verkopers van sieraden, souvenirs, kleding en houtwerk zich hebben verzameld en een mooi centrum hebben opgebouwd met echte handgemaakte items en niet dat massaspul wat op de kleedjes in de winkelstraten ligt. Veel gezien, maar niets gekocht. Als ik iets niet kan, is het sieraden kopen voor een ander. Sorry ma, ik heb het geprobeerd! 's Avonds was even het hele guesthouse verenigd toen de loting van het WK voetbal op TV was. Gejuich en gekreun toen eigen landen en tegenstanders bekend werden gemaakt. En daarna werd er nog lang nagepraat over de kansen van elk land....

En zo werd het zaterdag. Vandaag gaan we met een grote groep van de Chameleon naar het weeshuis waar Frida en de dames werken om daar met 250 weeskindertjes kerstfeest te gaan vieren. En als we daarna terugkomen is het de rest van de middag en avond feest aangezien veel mensen dan hun laatste avond hier hebben (inclusief mezelf omdat ik morgen naar een ander hotel verhuis). Hopelijk zal de kater morgen niet al te groot zijn....

Het backpackergevoel

Hallo vanuit Windhoek! Ik zit nu in het Backpackershostel en Guesthouse Chameleon. Zwembadje, barretje, pooltafel, internetcomputer, TVtje, eigen kamertje en veel internationale gasten! Wat een openbaring als je net een maand lang dezelfde gezichten hebt gezien. Windhoek zelf is behoorlijk saai om eerlijk te zijn. Ben de hoofdstraat een keer op en neer gelopen, de twee grote winkelcentra doorgelopen en dat was het wel zo'n beetje. Aangezien ze hier iedereen van harte afraden om met rugzak en fotocamera in de stad rond te lopen, is foto's maken hier geen optie. Niet dat het hier onveilig is, maar je moet dingen niet uitlokken. De rit naar Windhoek gisteren was rustig, samen met James de Ranger en Laurie zelf. Onderweg gepraat over dieren, toerisme en verbeteringen voor CCF. 's Avonds lekker rustig aan gedaan, pizza laten bezorgen, biertje aan de bar en lekker slapen. Vanavond gaan James en ik naar een schietbaan omdat hij voor zijn ranger-schap een certificaat moet halen. En naar alle waarschijnlijkheid mag ik ook een keertje schieten met een Magnum .357. Wees gerust, ik doe voorzichtig!

In minder nieuws:

- Ben afgezet door een taxichauffeur, hij liet me 4 Euro betalen voor een ritje dat achteraf maar 75 cent hoorde te kosten

- Heb mijn zonnebril laten vallen, zit nu een barst in een glas, potverjandriedubbeltjes!

- Nog steeds geen reisgenoot voor de trip naar Sossusvlei, dus zal waarschijnlijk naar andere opties moeten gaan kijken.

In positief nieuws: de dames hier in het hostel zijn het bekijken meer dan waard!

Van CCF naar Windhoek

En daar zit je dan, te wachten tot je straks richting Windhoek gaat. Wat zijn die vier weken voorbij gevlogen. Volgende week rond deze tijd land ik weer in Dusseldorf. Ik denk er liever nog even niet aan.

Wat is er de afgelopen tijd zoal gebeurd?

Woensdag 25 november is dus de internationale groep aangekomen en de dagen daarvoor heb ik geholpen om de keuken op orde te krijgen zodat ze alle spullen hadden om voor zo veel man te koken. Daarna ben ik min of meer de cateraar blijven spelen, gewoon een half uurtje voor lunch of diner richting keuken, buffet bijvullen, eten op buffet zetten en iedereen lekker laten eten. Daarna met hulp alles weer naar de keuken zodat er afgewassen kon worden, endat was dat. Echt geen moeilijk werk en voornamelijk een kwestie van gezond verstand, maar men was heel erg blij dat er iemand was die de kar trok.

Omdat er verschillende projecten ondertussen waren afgerond (het haarbranden, de camera-val-fotos), kwamen er meer gaten in mijn schema die ik op de meest uiteenlopende manieren doorbracht. Naast het helpen met de buffetten mocht ik ook advies uitbrengen over de huidige staat van het luxe gastenverblijf, het Babson House. Om een lang verhaal kort te maken: een mooi verblijf maar met te veel onnodige decoraties en snuisterijen en met te weinig functionele inrichting. En ze moeten vaker alle batterijen in huis controleren..... Glen, het hoofd operationele zaken hield er een mooi lijstje van bijna drie kantjes aan aandachtspunten aan over.

Donderdag 26 november liep ik richting het terras waar een heerlijk ontbijtbuffet stond te wachten. Ik was trots op 'mijn' dames in de keuken! Heerlijk ouderwetsch een bordje pap gegeten en daarna op pad met Tusnelde op zoek naar sporen van de twee Wild Boys. Een uurtje later de voeder-truck in en weer het rondje langs alle hongerige heren en dames. Klein had een goede dag als ontvanger van een ezelshoofd. Weer terug voor de lunch stond het buffet alweer klaar. Met knakworsten, zuurkool en .... pancakes?! De dames hadden iets te veel enthousiasme getoond en hadden ter variatie geen vers brood gebakken maar amerikaanse pannenkoekjes. Best lekker, maar niet echt een ideale combinatie met knakworst, zuurkool en mosterd! Ondanks dat, geen ontevreden geluiden van het volk. Mooi. Na de lunch kwam Laurie de keuken binnen en als ware Moeder Overste nam zij de leiding in handen, want die avond was het tijd voor het traditionele Thanksgiving diner. Ik hielp even, maar wist al snel dat ik me buiten de keuken nuttiger kon maken, dus dekte ik het buffet en de tafels extra mooi op. Vervolgens richting kantoor en eens flink op zoek naar mogelijkheden voor mijn laatste week. Uiteindelijk na veel pijn en moeite lukte het mij om via internet een kamer en een safari te reserveren. Alleen nog maar wachten op de bevestiging. Tijd om terug te gaan richting terras en na wat kleine vertragingen kon het diner beginnen. Thanksgiving in Namibie met mensen uit 15 verschillende landen.We genoten van pompoen soep, zoete aardappelen, yams, pompoentaart, vulling en veel kalkoen. Onder het genot van een wijntje werd het zo nog laat en heel gezellig.

Vrijdag 27 november waren de meeste mensen nog aan het bijkomen van gisteren. Gelukkig geen vroege taak voor mij, dus ik kon een uurtje langer blijven liggen alvorens ik weer in de Rhino-jeep klom met engelse Rob de Rhino-tracker en Goran, ieders favoriete Zweed. Drie van de vier neushoorns met zendertje waren snel gevonden, maar de vierde hield zich heel goed verborgen. Zodoende werden er veel kilometers afgelegd op zoek naar een signaal. Ook de Osananga ruine werd weer bezocht, wat zorgde voor een mooi, helder vergezicht en dito fotos. Nog steeds geen vierde neushoorn echter, en zelfs na metingen bij de bevriende buurman van CCF liet onze Rhino zich niet vinden. Pech. Oh, en ik had mijn zonnebril en hoed bij de ruines in de buitenlucht laten liggen. Dubbel pech! Geen tijd om terug te gaan, dus zou Rob de dag erna gaan kijken of ze er nog laten. Op kantoor even (.....) de mail checken en gelukkig: kamer bevestigd, safari wacht nog op 1 andere deelnemer. Weer een zorg minder. Na de lunch (met goede erwtensoep en mijn mislukte poging om voor de Ethiopiers couscous met rozijntjes te maken) sprak ik Bruce even aan, of hij nog mogelijkheden zag om foto's te maken voor Valori. En een half uur later zaten we met z'n drieen in een busje richting houtsnipperaar. Samen met Bruce de Valori vlag uitgevouwen, lief naar de camera gelachen en de klus was snel geklaard. Terug op kantoor ook nog even geposeerd bij het naamplaatje van Valori zodat nu iedereen op het werk weet dat ik hier geweest ben, hahaha.

Omdat ik die dag toch al meerdere koeien bij de horens aan het vatten was, ging ik om vier uur ook nog eens mee naar de Eland's Pen om mooie plaatjes te schieten van Blondi en Leia, de twee andere cheetahs die vanuit Nederland geadopteerd zijn. Zo, alle verplichtingen geregeld, lekker gedineerd en daarna eens ouderwets op de bank onderuitgezakt TV gekeken. Eerst het laatste nieuws over de Namibische verkiezingen, daarna moest er per sé even naar de Afrikaanse Big Brother gekeken worden (niet mijn keus!)en tot slot vond ik een redelijk stabiel TV kanaal waar honderden japanners probeerden om een stormbaan heelhuids door te komen. Niets leuker dan leedvermaak, dus bleef ik kijken tot het bedtijd was.

Zaterdag 28 november afscheid genomen van Christina de hondentrainster en Jourdan de endocrine laborante (poep-onderzoekster), met Matt en Cheri de dierenarts het voederrondje gedaan (waarbij Klein's wonden onder vuur werden genomen met een plantenspuit vol jodium, arme kat!) en ondertussen met z'n drieen hard meegeblèrd met Matt's iPod in dejeep. Na de lunch mocht ik dan eindelijk de vier jongste cheetahs bezoeken die naast Laurie en Bruce wonen. Samen met Gail, hun verzorgsterliepen we hun verblijf binnen en daar stond ik dan bij Polly, Phil, Tony en Mischief. Stiekem had ik me verheugd op vier hard spinnende jonkies die niets liever wilden dan spelen en geaaidworden. Ik kwam echter van een koude kermis thuis. De jonkies zijn bij CCF binnengebracht toen ze drie maanden oud waren, dus ze hebben hun moeder nog gekend en weten wat het is om cheetah te zijn. Wild en wantrouwig. Met behulp van Gail eneen bak ezels-hachee-vlees wilden Phil en Mischief nog wel dichtbij komen, maar Polly en Tony hadden overduidelijk geen zin en lieten zich niet overhalen. Ondertussen mocht ik foto's maken en dat was het bezoekje aan de jonge cheetahs...

De middag ging voornamelijk op aan het maken van Oma's Metseltaart, die 's avonds met veel bewondering door alle cursistenen medewerkers werd verorberd. Na het eten liep ik met Matti terug richting de slaapvertrekken toen ik bij mijn rondavel bekend geknaag hoorde. Zo maakte ook Matti kennis met mijn muis, die volgens hem een vrouwelijke boomrat bleek te zijn.Ik liet zien wat voor een bende deze dame binnen had gemaakt, en vanaf dat moment verklaarden Matti en ik tesamen de oorlog aan dat beest. De ratteningang werd stevig geblokkeerd met stukken steen (onder luid protest van mevrouw die alles van een afstandjezag gebeuren) en vervolgens deden we ons best om haar met een speciale rattenval te vangen zodat we haar ergens anders weer vrij konden laten. Ze liet zich echter niet verleiden door de geurige muesli en na wat gejaag besloten we de val maar op goed geluk op de grond te zetten en te gaan slapen. Die nacht ben ik nog drie keer mijn bed uit geweest om de rat weg te jagen. Ze was druk bezig met het knagen van een nieuwe ingang. Rotbeest.

Zondag 29 november bleef ik lekker lang in bed liggen om wat slaap in te halen. Half tien is voor afrikaanse begrippen inderdaad erg laat opstaan. Met de vuile was liep ik richting washok, en in die paar honderd meter kwam ik helemaal onder de spinrag te zitten. Om me heen kijkend zaten ALLE bomen ineens onder de fijne rag, alsof die nacht elke spin in de omgeving wakker was geworden en het op een spinnen had gezet. Bleh. Was in de machine, alle rag uit mijn gezicht geveegd, voorzichting naar kantoor gelopen en daar het recept voor de metseltaart en een document 'Buffetten maken voor dummies' getypt. De rest van de dag verliep lekker op z'n zondags, rustig lunchen en daarna een aantal uren met wat cursisten gepraat uit Iran en Zambia over cheetahs, Ahmedinejad, politiek, stammen, gezinnen en families. Tegen drieën doken de Iraniers de keukenin met de beloftedat zij die avond zouden koken. Ik hield de boel een beetje in de gaten maar binnen de kortste keren kwamen heerlijke geuren uit de potten en pannen. Het bleek dat ze bijna 5 kilo aan rijst, specerijen en noten hadden meegenomen! En zo aten we die avond een soort Iraanse goulash metrijst, bonen, iraanse groenten en kruiden (saffraan!!) en als toetje gemarineerde cashews, pistachenoten en gesuikerde sesam. Wat een feest! De nieuwe groep vrijwilligers van Earthwatch vielen wat dat betreft met hun neus in de boter.De afwas werd onder handen genomen door Rhianna, Julia, Veronika en mijzelf en onder het genot van een biertje en wat muziek was deze klus niet eens zo erg. Daarna kennis gemaakt met de nieuwe vrijwilligers en mijn nieuwe kamergenoot Sven uit Zwitserland. We waren nog aan het kletsen in de rondavel toen van buitenaf gevraagd werd of ik wist hoe het water in dedouches afgesloten kon worden. Een vrijwilliger wilde zijn tandenpoetsen aan een wastafel, draaide de koude kraan open, en brak het hele ding af!Met veelgekletter stonden de douches binnen de kortste keren blank. Geen hoofdkraan in zicht, dus naar assistente Leigh gerend zodat zij Bruce kon bellen die tien minutenlater aan kwam gereden en de reddende hand bracht door de hendel voor de hoofdkraan op te graven uit het zand(tja, vind je 't gek dat we 'm niet vonden??). Welcome to Africa,vrijwilligers!

Maandag 30 november stond ik na het ontbijt samen met de nieuwe vrijwilligersin het renveld om te gaan kijken hoe Blond Man, Smart Man, Little C en Ron razendsnel achter een lap stof aan zouden gaan rennen. Helaas werkte de techniek niet mee, en waren beideaccu's binnen een paar rondjes leeg. Niet dat dat Smart Man tegenhield om de lap in zijn bek te pakken en met lap, touw en al er van door te willen rennen. Matt en Kate beloofden beterschap (waarschijnlijk kapotte acculader) maar desondanks waren er tochweer een paar mooie foto's gemaakt. Daarna voor de laatste keer meecheetahs voeren. Afscheid nemen vanKlein diezich het jodium sproeien en pillen slikken rustig liet ondergaan, Bella en Padme elkaar achterna zien rennen om een stuk vlees, Solo en Chanel (Klein's zus) maaktenhet extra bont door bijna vijf minuten op de grond te blijven liggen met een stuk vleestussen hun kaken, geen van beiden bereid om los te laten, totdatMatt zwaaide met een ander stuk vlees. Geheel tegen de verwachting in rukte Solo toen het vlees uit Chanel'sbek en huppelde triomferend het struikgewas in. Ik weet nu hoe een beteuterde cheetah er uit ziet.Bij het bezoek aan Amos de Anatolische Herdershond en 'zijn' drie geiten, kreeg ik van één van de drie spontaan een afscheidsknuffel. Bam, ineens twee voorpoten tegen mijn borstkas, en niet zachtzinnig. Een minuutlater: Bam, twee voorpoten achter tegen mijn schouderbladen, eveneens niet zachtzinnig. Matt keek het geamuseerd aan. 'En dat is waarom we die deGoat Devil noemen!'

Bij terugkomst op kantoor werd ik plotsklaps gebombardeerd tot fotograaf terwijl de internationale groep zich opmaakte voor hun quiz 'Wie Heeft Mijn Geit Gedood?'. Snel wat kiekjes gemaakt, daarna gelunched, souvenirs gekocht entas gepakt (hoe kon ik in godsnaam in één wasbeurt 4 sokken van verschillende paren kwijtraken?!?). Als gelukje kon ik toen ook nog mee om de dames van de Eland's Pen te voeren zodat ik nog dag kon zeggen tegen Blondi en Leia (die onverwachts helemaal naar de poort was gekomen om haar eten op te halen). Bij het diner nam Laurie toen het woord om mij te bedanken voor mijn inzet van de afgelopen vier weken. Ik kreeg een envelop met kadootjes (o.a. historisch CCF drukwerk en .... een besneden Macalani-noot) en applaus van de hele groep. De rest van de avond bracht ik kletsend door met een aantal Earthwatchers uit de VS en Zwitserland, pratend over Bushblok, globalisatie, het minarettenverbod, Obama en China. Hoe een gesprek toch alle kanten op kan gaan....

Dinsdag 1 december: Mijn laatste nacht bij CCF, en geheel in stijl kwam ook de boomrat knagend afscheid nemen. Taaie tante, het moet gezegd worden. Nu staat mijn tas klaar in de rondavel, zijn mijn vier sokken toch boven water gekomen en wacht ik totdat ik richting Windhoek vertrek. Het toeval wil dat James de ranger en Laurie zelf ook vandaag naar Windhoek moeten, dus rijd ik met hun beiden mee naar de hoofdstad, alwaar ik bij het Chameleon hostel word afgezet. Misschien vanavond nog ergens uit eten, we zien wel. In ieder geval zit het avontuur bij CCF er op. Ze wilden me aan de koelkast vastketenen zodat ik niet zou gaan. En natuurlijk doet het pijn om zo'n speciale lokatie te verlaten na alles wat je er gedaan hebt. Maar ik ben ook klaar om andere delen van Namibië te ontdekken. Vrijwilliger Nick zit ook nog de hele week in Windhoek, en wie weet wie ik er verder allemaal tegenkom. Dag Cheetah Conservation Fund, Hallo Windhoek.

Wist u dat....

- ik me hier op 1600 meter hoogte bevind?

- ik een kamer in het Chameleon Guesthouse in Windhoek heb weten te boeken voor aanstaande dinsdag tot en met vrijdag?

- er gezocht wordt naar een reisgezel zodat ik komend weekend naar Sossusvlei kan gaan?

- Oma Hermans' metseltaart vandaag door een groep met 10 verschillende nationaliteiten is gegeten en goedgekeurd?

- het recept voor die taart ondertussen 8 keer bij me is opgevraagd?

- vastende Ethiopiërs lastige eters zijn?

-mijn hoed, zonnebril en naamplaatje ruim 24 uur buiten bij een ruïne zijn blijven liggen en niet door dieren zijn gestolen of aangevreten?

-de vier jongste cheetahs helemaal niet zo lief zijn als gedacht?

- ook hier genoten wordt van erwtensoep?

- de gemiddelde Amerikaan bij CCF de gedachte achter Thanksgiving niet meer weet en het alleen als excuus gebruikt om zich kogelrond te vreten aan kalkoen?

- er genoeg acacia's in Namibië zijn en groeien om te dienen als biobrandstof voor een energiecentrale die voortaan voor eeuwig het hele land van electriciteit zou kunnen voorzien?

- ik eindelijk mijn eerste slang heb gezien en dat het ook nog eens een zwarte mamba was?

- paardenhoofden heel erg zwaar zijn als je ze achter uit een pick-up truck moet gooien?

- men mij hier zou willen houden als keuken- en gastvrijheidsmanager?

- ik dat ma niet aan kan doen? Hahaha.

- je hier Japanse gameshows kan zien op een zuid-afrikaans TV kanaal?

- Namibië de afgelopen twee dagen naar de stembus is geweest?

- er om 6 uur 's ochtends al enorme rijen bij de stemlokalen stonden?

- tijdens uren dat men hier kan stemmen alle slijterijen en kroegen dicht moeten?

- ik de muis in mijn hut buiten heb weten te sluiten door een bezemsteel in zijn voordeur te steken?

- de muis nu 's nachts aan de bezemsteel zit te knagen in plaats van de houten balken boven in mijn hut?

Tot zover dit stukje serieuze informatie.

Te veel tijd, te weinig te doen.

Oh nee, wacht, andersom!

Ziede foto-afdeling voor een boze baby-uil en een nieuwe foto van uw razende reporter die niet twee ezelshoofden achter uit een truck heeft gesmeten.De grote volgende update zal even op zich moeten laten wachten. Wat kan ik in vogelvlucht zeggen? Zaterdag en zondag waren betrekkelijk rustig, voornamelijk vooruit plannen voor de komende dagen. Zondag nog wel even met een bus vol bejaarde Duitsers naar Chewbaaka's speelboom geweest en eindelijk met mijn goede camera foto's kunnen maken. Maandag met Bruce naar Otjiwarongo om de plaatselijke groothandel te bezoeken (die eigenlijk nog best wel klein bleek te zijn) en om verdere inkopen te doen voor de internationale groep. Grappig om te zien hoe prijzen hier soms compleet het tegenovergestelde zijn van prijzen in Nederland. Anderhalve euro voor een blikje zuurkool, maar spotgoedkoop vlees. Veel winkels gezien die dag, en ongewild kennis gemaakt met de alcoholistische Macalani-noten-snijder van het dorp. Voor je het weet heeft hij je naam in een versierde noot gesneden en verwacht hij natuurlijk dat je dat ding van 'm koopt. Sorry, Hollander hier. Kijken, kijken, niets kopen. Verder was het maandag en dinsdag grote schoonmaak van de Top Kitchen, de kleine tegenhanger van de Hot Spot. Normaal alleen in gebruik voor het maken van tosti's en koffie, maar de komende maand moeten hier bijn 50 man gevoed worden. Alles aan de kant geschoven, geveegd en gemopt met de dames, keuken heringericht, alle kastjes open. Dinsdag kwam de grote bestelling binnen, alles op z'n plaats gezet, nog even de menu's doorgesproken en vandaag kwam de groep dan uiteindelijk binnen. Lunch en diner zijn ondertussen al achter de rug en iedereen is blij. Mooi zo. Verder nog met Bruce op een soort van privé-fotosafari gegaan, waarbij we een schubdier (pangolin) te zien kregen! Nieuw hoogtepunt. Gisterenavond een avondje doorgebracht op de 'farm' waar de vaste medewerkers wonen, Boskop. Lekker buiten met een vuurtje en een drankje ouwehoeren over alles en nog wat. Moet ook eens kunnen.

En nu dus even snel bijpraten en ondertussen informatie zoeken over Windhoek en Sossusvlei. Het gewenste plan is: 1 december van CCF naar Windhoek, 3 nachtjes blijven slapen in een aanbevolen Guesthouse, stad verkennen. Van 4 tot 6 december op en neer naar Sossusvlei (als de tour-operator nog plaats heeft, hij is de enige die vrijdags gaat, alle anderen gaan op dinsdag) en dan mijn laatste nacht in Namibië slapen op de Windhoek Country Club, lekker decadent doen voordat ik de zevende december weer op het vliegtuig naar huis stap.

Hopen dat het lukt, anders moet ik misschien mijn verblijf bij CCF een dagje inkorten. Ach, we zien wel.

Terug de catering in...

Daar zit je dan, helemaal onder in Afrika en ineens ben je weer bezig met lijstjes, bestellijsten en vergaderingen. Het kan raar lopen af en toe. Ik heb begrepen dat Balkenende niet naar Europa gaat en dat Wim Lex en Maxima hun optrekje in Mozambique gaan verkopen. Met andere woorden: geen noemenswaardig nieuws uit Nederland, toch?

Hier blijft het heet en hetis weer voor het grootste gedeelte droog. Het buitenleven is sinds de regen een STUK luidruchtiger geworden, dus zelfs op zondag ben je om 6 uur wakker van alle vogels en krekels. En tegenwoordig heb ik weer een kamergenoot. Een slaapmuis heeft een nestje gebouwd, helemaal boven in de nok van mijn rondavel. Dus elke morgen vind ik op de grond een collectie aan kleine muizenkeutels. Schattig beestje, maar ik moet 'm snel leren om buiten zijn behoefte te doen. Hoe het ook zij, snel nog even de avonturen van vrijdag met jullie delen.

Vrijdag 20 november: Op de takenlijst bij het ontbijt stond het woord 'Goat dipping' en daarachter de naam van bijna elke vrijwilliger. Brutaal als ik ben besloot ik maar eens aan een verzorger te vragen wat dat inhield. Het enige wat ik terugkreeg was een duivelse glimlach en het advies om de oudste kleren aan te trekken die ik bij me had. Zo gezegd, zo gedaan en daar stond ik dan tussen de geiten om acht uur 's ochtends. In één van de hoek-verblijven waren wat spullen klaargezet. Een oude badkuip, een tuinslang en een doos met daarin potten anti-tekenmiddel. De badkuip werd gevuld, het middel werd toegevoegd en ineens werden alle schapen en geiten de hoek in gejaagd. Daar stonden we dan: 10 mensen, 250 schapen en geiten,1 badkuip, 1 in- en uitgang. Om het feest maar meteen goed te beginnen, ving één van de staljongens even de stoerste ram en zette hem in bad. Hij liet het redelijk rustig over zich heen komen terwijl hij van alle kanten met het water werd overgoten. Deur open, ram naar de naastgelegen kooi om te drogen en nog maar 249 te gaan. Ik werd op deurdienst gezet. Streng toezicht houden dat de natte en droge dieren van elkaar gescheiden bleven en dat geen enkel dier ontsnapte. Dat ging ruime tijd goed, totdat één geit door het lint ging van het gegil en geblaat van bange geitjes en vol gas op de deur afrende. Ik zag het vanuit de aangrenzende kooi gebeuren, gooide de deur dicht en zette mijn gewicht er tegen. BAM! Rob 1 - Geit 0. De staljongens grepen vervolgens de geit bij de poten, hingen haar ondersteboven en met luid gemekker werd mevrouw gedipt en losgelaten. Toen mocht ze wel door de deur....

Zo waren we bijna halverwege toen Matti me wegriep bij het spektakel. Ik werd gevraagd om mee te gaan de stad in zodat ik het aanbod van de plaatselijke groenteboer kon gaan bekijken met betrekking tot de 'speciale' eters. Zie hier de lijst:

4x geen vlees, vis, melk, zuivel, eieren (vastende Ethiopiers....)

2x geen rood vlees of vleesproducten (dus ook geen rundergehakt etc.)

1x geen champignons, chili of kerrie (kieskeurige Zuid Afrikaan....)

43x mensen die WEL alles eten (godzijdank)

En zo trok ik dus met Matti richting Otjiwarongo. Eerst even nog wat kopij afleveren bij de winkel met de enige twee publieke kopieerapparaten in de stad. Oh, groenteboer dicht. Geweldig. Nou ja, dan maar naar de Spar (voluit: Theo's Superspar). Gewapend met pen en papier liep ik twee rondjes door de supermarkt, mij verbazend over het beperkte aanbod aan groente en fruit (alles wordt hier geimporteerd vanuit Zuid Afrika) en het enorme aanbod aan gigantische balen rijst, pasta, mais en suiker. Met mijn aantekeningen en wat kleine persoonlijke boodschappen (ingredienten voor metseltaart. DRIE EURO voor een pak ongezouten boter!!!) weer naar buiten. Nog snel langs de slijter voor een flesje Klipdrift en daarna tijd voor de lunch. De keuze viel op Wimpy's, het plaatselijke hamburgerrestaurant waar nog ouderwets je bestelling aan tafel doorgeeft aan de serveerster. Een cheeseburger en een flesje water later (nou vooruit, en een milkshake voor onderweg) liepen we vanuit de gekoelde Wimpy's naar de hete auto. En toen herinnerde ik me dat ik de boodschappen er in had gezet... De boter zat nog in de verpakking, maar het was overduidelijk dat de inhoud ondertussen half vloeibaar was geworden. Snel de airco aan, even tankenen naar de volgende halte: het Bushblok kantoor.

Daar lagen wat spullen klaar die naar CCF moesten, waaronder een plaatje voor op de sponsormuur, op naam van ... Valori! Blij als een kind met dit nieuws begon de auto weer te rijden, maar nog steeds niet naar CCF. Eerst moesten nog de kinderen van Stephen (een andere CCF medewerker) opgehaald worden van hun school (doordeweeks slapen ze in Otjiwarongo, in het weekend slapen ze bij papa en mama vlak bij CCF). En die school lag een stuk buiten het centrum. Voor het eerst zag ik zodoende de buitenwijken van de stad. Hoe verder van het centrum, hoe armoediger alles werd. De wegen gingen van asfalt naar grind naar zand. De huizen gingen van steen naar klei naar golfplaten en kippengaas. In krakkemikkige hokjes werden mensen geknipt enuit een illegale betonnen bunker waar Nightclub op stond kwam om 3 uur 's middags al muziek. Ineens reden we door de sloppenwijk van Otjiwarongo. De kinderen waren ondertussen al opgepikt bij het schooltje. We reden ook nog langs één lichtpunt in deze wijk. Een blok degelijke huisjes opgetrokken uit verstevigd zand en klei, met lage bouwkosten en met alleen maar natuurlijke grondstoffen. Een proefproject van de regering en volgens Matti een groot succes. De verkiezingen van komende maand zullen echter uitwijzen of het project een vervolg gaat krijgen.... Via een binnenweg kwamen we tenslotte weer op de juiste weg richting CCF. Kinderen thuis afgezet, samen met Matti nog een colaatje gedronken ter afsluiting en we lieten het luipaard-identificeren maar even voor wat het was. Tegen vijven begon ook in Namibië de vrijdagmiddagborrel en kon ik een scheut Klipdrift in mijn cola gieten. Na het diner nog even overleg met kokkin Agnes, daarna aantekeningen uitwerken en dat was het wel weer voor die dag.

Oeps, bijna tien uur hier. Snel afsluiten voor de stroom wordt afgesloten. Volgende keer meer!

Vrijheid, blijheid, nattigheid.

Daar zijn we weer, en met meer fotos! Allereerst, de opnames waren voor Zoovenirs van de TROS en voor Komt Een Aap Bij De Dokter van Omroep Brabant. Nee, ik weet niet wanneer de beelden worden uitgezonden en wanneer die National Geographic verschijnt (het zal wel de engelstalige versie zijn). Goed, door met het verslag!

Dinsdag 17 november: Dinsdag! Dag van boodschappenlijstjes en de beroemde broodjeslunch. Maar deze dinsdag zou extra speciaal worden omdat vandaag ook de wilde vrouwtjescheetah met haar twee pubers vrijgelaten zou gaan worden. Ze was een paar weken geleden gevangen omdat ze bij een boer geiten had geroofd, en al snel bleek waarom: een gebroken teen (die los aan haar poot bungelde) en twee jonge kinderen om te voeden. Tja, als je niet meer achter wild aan kan, zul je andere prooi moeten vinden, en dat was precies wat mama gedaan had. Maar goed, ma en kinderen gevangen, teen geamputeerd, naar de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling, tot rust komen, bijvoeren en ma kon er weer tegenaan. En vandaag zouden ze alle drie dus vrijgelaten worden. Eerst nog een uurtje langs de hekken wandelen op zoek naar donaties van de Wild Boys en jawel, netjes op een laag stoepje lag een bescheiden hoopje. Met de buit terug naar kantoor en vervolgens in een enorme colonne richting Vlei Dam aan de rand van het grote veld. Bijna iedereen van CCF was aanwezig, plus ook nog eens twee cameraploegen (het Duitse echtpaar wat hier al bijna twee weken rondliep, plus de Brabanders). In een grote halve cirkel van autos en mensen om de grote kist heen, cameras in de aanslag en daar klom Kate op de kist en trok de schuif omhoog. Twee seconden stilte en ineens sprongen daar drie cheetahs achter elkaar naar buiten, hun vrijheid tegemoet. En een stuk sneller dan de gemiddelde zeehond van Leny ‘t Hart! Uitgelaten ging de hele stoet vervolgens weer terug richting kantoor. Eigenlijk zou ik daarna gaan beginnen aan het onderhoud van de verblijven (onkruid schoffelen langs de hekken...) maar geen van de verantwoordelijke begeleiders kwam opdagen. Zo ging ik maar weer wat dossiers scannen om de tijd te doden en bij de lunch ontdekten we dat de begeleiders allemaal hadden gedacht dat het onderhoud ‘s middags plaats zou vinden! Ze boden ons hun welgemeende excuses aan, maar ik moest eerst de keuken in om mijn extra taak als afwashulpje te vervullen. Daar ontdekte ik dat dinsdag de drukste dag van de week is voor de keukendames en zodoende ook voor de afwasser. Holadiejee wat een feest al die potten en pannen. Gelukkig maakten de broodjes ham, kaas en eiersalade een hoop goed. En mijn bestelde aardbeienjam en jus d'orange. Mjam. Ondertussen gingen buiten de hemelpoorten open en kwam de regen met bakken naar beneden. Hallo regenseizoen! Gelukkig klaarde de boel een beetje op na een half uur, maar met nog meer regen aan de horizon werd besloten om alle buitenactiviteiten maar aft e lasten voor vandaag. Rob hoefde dus niet de Bush in voor Lily's Project. In plaats daarvan mocht ik Matti, Hoofd Opleidingen, helpen met het identificeren van alle cheetahs die de afgelopen maanden met cameravallen op de foto waren gezet.

(Cameraval: twee fototoestellen tegenover elkaar, allebei op een stok met daartussen een speelboom of een oversteekplaats. De toestellen reageren op beweging, dus zodra een dier langskomt: FLITS, twee foto's. Tenminste, als de batterijen het nog doen en als het filmrolletje nog niet vol is.)

Zo passeerden tientallen foto's de revu met cheetahhoofden, zijkanten, heupen en als twijfelachtig dieptepunt een cheetahkont met opgeheven staart, klaar om te markeren. We zagen voornamelijk de twee Wild Boys voorbijkomen, makkelijk te herkennen aan hun radiohalsbanden, maar links en rechts kwamen toch ook een paar andere figuren voorbij. Rond kwart voor vijf hadden Matti en ik allebei vlekken voor de ogen en besloten we hier maar te stoppen. Ik liep terug richting Hot Spot om mijn boodschappen in de vrijwilligerskoelkast te leggen, maar dat ding zat ramvol. Met een donkerbruin vermoeden begon ik de inhoud te controleren en jawel, genoeg spullen VER over datum om een hele plank vrij te maken. Fles water, 2 jaar over datum. Dat is knap.Vervolgens diner, weer afwassen en daarna met een hele groep een film gaan kijken die bij iedereen al een aantal weken op de verlanglijst stond. En zo zongen, brulden en lachten we met zes man mee met .... The Lion King! Daarna met een warm gevoel weer naar bedje toe.

Woensdag 18 november: Vanochtend een nieuwe taak op de lijst voor me: Predator Rub-in. Dacht ik even dat ik cheetahs ging masseren, maar nee hoor. De hompen ezelsvlees worden elke morgen stevig ingewreven met extra calcium en mineralen voor onze grote katten. En vanochtend waren Rhianna en ik aan de beurt. Wij meldden ons braaf om 8 uur bij de slachterij. En om 8.15 kwam de eerste slagershulp eens doodleuk aanwandelen. Waarom wij hier waren. Eh, om vlees in te wrijven? Ah. Er was echter geen vlees aanwezig. De slachter was ergens anders voor nieuw vlees aan het zorgen (Levende ezel, pang, nieuw vlees). Tegen de tijd dat de ezel terug was en voldoende klaar voor het wrijven (dus zonder vel, hoofd en ingewanden) zou het ver na negenen zijn. En dus dropen we onverrichterzake weer af. Jammer hoor, ik had net zo'n zin om tot mijn ellebogen in het ezelsbloed te zitten!......*kuch*

Even bijkletsen op kantoor en om 9 uur weer een poging om met Lily de bush in te gaan. Geen Lily. Ze schoot af en toe voorbij met een boos gezicht. En om 9.30 bleek dat er geen busje beschikbaar was om de rimboe te trotseren. Ik kreeg zo langzamerhand aardig wat medelijden met Lily, vaker niet dan wel op pad. Ach ja, er kon altijd nog gescand worden en dat ging ik dus maar doen tot aan de lunch. Midden onder lunchtijd begon weer een nieuwe legendarische regenbui. Koud, nat en donker, het leek Nederland wel! Tijdens een korte pauze in de regen kon ik met Matti richting kantoor joggen om verder te gaan met cheetahfoto's bekijken, maar een uur later barstte pas echt de hel los. Gieten, plenzen, hozen, het complete pretpakket. Nog was harde knallen en felle flitsen er tegenaan. En dan te horen krijgen dat CCF geen bliksemafleider heeft. Snel alle computers uitgezet en in de deur kijken naar de zondvloed. Een half uurtje verder was het ergste voorbij en konden we door met werken. Ik begon Sam, HiFi, Twoboys 1, Twoboys 2 en Hercules steeds sneller te herkennen dus het schoot aardig op. Helaas stonden ze af en toe in de meest verdraaide posities. Wazig, alleen een staart, weer een poepgat! Stomme katten, niet op de camera pissen, OK? Goed, klaar voor vandaag, terug naar m'n hutje. Hee, geen stroom, met dank aan de plensbui. Een paar keer op en neer rennen naar de ‘huiskamer', experimenteren met hendeltjes in de stoppenkast en toen was er weer stroom in de hutjes. Mooi. Dat ik door mijn acties de stoppen van de wasmachines had omgegooid, tja, dat hoorde ik later pas..... Even dineren, en daarna werd het snel stil in de Hot Spot met zo weinig vrijwilligers nog aanwezig. Er dook wel een nieuw gezicht op in de keuken, een oude man die doodleuk de koelkast opentrok op zoek naar eten. Die vent bleek dus één van de grootste donoren van het CCF te zijn. Eigen hutje op het CCF landgoed waar hij elk moment kan komen en gaan. En dat deed hij dus ook. Even langsvliegen met zijn Cessna vliegtuigje, bijkletsen, nachtje slapen, even op en neer naar Windhoek, etc. etc. Excentrieke man, die Karl. Ik liet hem rustig eten en toog nog even naar de huiskamer om te kijken wat daar bezig was. Lange film (Merlin) met Rutger Hauer in zo'n slechte rol dat ik na twee uur de moed opgaf en ging slapen. Sorry Rutger!

Donderdag 19 november: Ergens vannacht was het gelukkig opgehouden met regenen, maar het water had overal sporen achtergelaten. Overal plassen, en overal leven in de plassen. Van kleine vliegjes tot iets grotere schildpadden. Ongelofelijk wat een dagje regen doet. Ik mocht richting kantoor glibberen en glijden om vervolgens weer een uurtje te gaan wandelen langs de hekken. Nou ja, wandelen... Eerder een uur lang proberen overeind te blijven terwijl vliegen en kevers je van alle kanten aanvallen! Wat een opluchting toen het rondje klaar was, ook al hadden we geen verse donaties gevonden. Snel de schoenen uitkloppen en weer cheetahs voeren! Een jeep, een verzorger, vlees, vier vrijwilligers, vier ezelskoppen en alle ingredienten waren aanwezig. Twee dames voelden zich stoer genoeg om achterop de jeep te blijven staan tijdens het rijden. Daar kregen ze spijt van. Matt zocht bewust en met een satanische glimlach elke plas op en trakteerde de meiden op douches modderwater. Maar ondertussen werden er natuurlijk ook nog cheetahs gevoerd. Klein was een paar dagen geleden verdoofd om een kweek van zijn knie te laten maken. Luid mauwend liet hij zich de extra blokjes vlees met verstopte medicijnen goed smaken, terwijl Merlot er bij stond en er jaloers naar keek. Twee grote lappen ezelsvlees verder en de twee hadden weer vrede met elkaar. Daarna weer een his en spuugconcert bij de vier stoere mannen van de Motley Crew, een bezoekje aan gouwe ouwe Cruise, zeventien hongerige dames gevoerd van achter uit de jeep en tot slot vier ezelskoppen afgeleverd bij de wetenschappers (Darwin, Mendel, Fossey en Livingstone). Op dat moment leek het mij wel leuk om achterop te blijven staan voor de terugreis. Even voelde ik mij als Caesar op zijn strijdwagen. Totdat ik er aan herinnerd werd dat Matt graag door plassen reed. Hoppa, Rob ook nat! En zo ontdekte ik ook dat vliegen en beestjes best hard aankomen als je met 50 per uur op een jeep staat. Au. Toch met veel lol teruggereden, en dankzij de zon weer kurkdroog bij thuiskomst. Dat en roodverbrand op mijn onderarmen. Dubbel au! Flink after-sun gesmeerd na de lunch en weer kantoor in voor de volgende ronde van cheetahs herkennen. Op een gegeven moment leek het alsof alle fotos verwerkt waren, en even waren Matti en ik heel trots op onszelf voor het afronden van de klus. Totdat er een tas tevoorschijn kwam met daarin 51 sets negatieven die de fotostudio vergeten was te scannen.... AAARGH! Omdat het bijna vijf uur was, ging Matti het nieuws melden bij Bruce en ging ik richting Hot Spot. Even dacht ik een rustig avondje te gaan hebben, totdat Laurie én haar assistente Leigh bij me kwamen zitten. 'Hoi Rob! Het is nu donderdagavond en komende woensdag krijgen we vier weken een groep van 25 internationale cursisten over de vloer. Er zitten moslims bij, en vastende Ethiopiers, Orthodoxe Christenen en een kieskeurige Zuidafrikaanse. We moeten een maand lang dus 50 man 3 keer per dag eten geven. Kun jij helpen met de logistiek en het verzinnen van gerechten voor de hele club? Dank je wel, je bent een schat!' En weg waren ze. D'oh. Gewapend met een fles cola mijn hutje in gedoken en driftig gaan pennen totdat bij mij zelf het licht uit ging. Wat een dag.

Da's wel weer even genoeg voor vandaag. Volgende keer onder meer de fijne kunst van het geit-dippen.