Over brabanders, bier en camera's

Poe hee, ik loop achter! Veel te doen, weinig internet (met dank aan het regenseizoen)

De vorige keer moest ik wegrennen omdat een groep van de Beekse Bergen arriveerde. Dat was de zondag. Eerst nog even:

Zaterdag 14 november: Half dagje werken op zaterdag, hoera. Helaas wel weer melden bij de geiten (voor de laatste keer beloofde men!) en vervolgens haren branden. Oh, geen haren in de kliniek. De emmer kwam weer uit de diepvries en terwijl ik al reikte naar de latex handschoenen vroeg Rhianna de vrijwilligster of ik misschien de administratie van het haren branden wilde bijwerken. Daar had ze namelijk helemaal geen zin in. Ik deed mijn best om teleurgesteld te kijken en sprong vervolgens snel de poep kamer uit om A4-tjes met haren te sorteren in een stapel met mappen. Dat was redelijk snel gedaan en omdat er verder geen werk meer lag, kon ik me alvast gaan inlezen en voorbereiden op het bezoek van de Beekse Bergen Business Club morgen (20 man), samen met een filmploeg van de TROS voor het programma Zoovenirs. Ook zouden we bezoek krijgen van twee mensen van het National Geographic magazine. Een media-rijk weekend dus.En Lily en ik mochten ze begeleiden. Na het controleren van het programma was er lunch en toen... WEEKEND! Eh... ja... daar zit je dan met vrije tijd 'in the middle of nowhere'. Eerst maar eens de was gedaan, alle ansichtkaarten volgeplakt met postzegels en wat kletsen met de vertrekkende Earthwatch vrijwilligers. Gelukkig kwam Bruce de General Manager langsgereden met de vraag of iemand mee wilde gaan kijken naar het resultaat van de gecontroleerde branden. Jeep in, rondje door Rhino Country, kijken naar een vreemd landschap met zwart gras en groene struiken, links en rechts nog een kleine rookpluim, maar gelukkig geen vuur. Wel vuur terug bij de Hot Spot waar ondertussen het vuur onder de Braai was aangestoken! Nog even een wandelingetje en daarna eten van de Afrikaanse barbecue. Nomnomnom! Daar kwam ook bier en wijn op tafel, Laurie hield een speech voor de vertrekkende vrijwilligers en zo werd het veel te laat en veel te gezellig onder de sterrenhemel.

Zondag 15 november: Frisjes vanochtend! Het had vannacht zo hard gewaaid dat ik onder de dekens moest kruipen. Nog een laatste zondags ontbijt met pancakes en roerei en daar gingen de 5 Earthwatchers. Ondertussen zocht ik mij het leplazarus naar de was die ik gisteren aan de waslijn had gehangen. Niet aan de lijn, niet in de waskamer, niet in de huiskamer en ook niet (zoals gevreesd) uitgewaaid over de vlakte of in de doornstruiken. Niemand wist waar mijn was was! Na een zoektocht van twee uur kwam alles toch terecht. Iemand had gisterenavond toen het begon te waaien ALLES van de lijnen gehaald en in haar kamer gezet. Die 'iemand' was echter wel die ochtend om 5 uur vertrokken voor een dagje weg. En omdat het zondag was duurde het heel lang voordat haar kamergenoten zich herinnerden dat er een wasmand met vreemde kleren op hun kamer stond. Argh! Maar goed, ik had weer schone kleren. Omkleden en richting kantoor voor ontvangst van de Beekse Bergen Business Club en aanhang. Bijna 24 uur lang ben ik met ze opgetrokken om ze meer te leren over cheetahs en het werk wat CCF voor ze doet. Even voor de duidelijkheid: De Beekse Bergen Business Club is een groep ondernemers en donateurs die jaarlijks heel wat euro's in een pot stoppen. Deze pot wordt beheerd door een andere club De Vrienden van Beekse Bergen en die bepalen aan welke goede doelen het geld wordt besteed. Het CCF is al een aantal jaren één van de dankbare ontvangers van geld vanuit Beekse Bergen. Zodoende was het plan ontstaan om de leden van de BBBC eens richting Namibië te sturen zodat ze met eigen ogen konden zien wat er met hun geld is gedaan.

En zo was het evenouderwets Brabants midden in Namibië. 'Hedde gij geen bier hier?!', 'Man, wa is da hier overal een end rijden!' en 'Ik ga kapot hier in die zon!'. De stemming zat er desondanks goed in, en men was aardig onder de indruk van alle werkzaamheden bij CCF. Alle onderdelen werden bezocht, fotosafari's, lezingen en natuurlijk met Chewbaaka op de foto. 's Avonds sliep men in een nabijgelegen lodge, maar de cameramannen en de National Geographic dames sliepen in de zojuist vrijgekomen rondavels. Na het diner bij de Hot Spot (ik mocht helaas niet mee dineren in de lodge met de business club!) kwam een fles Amarula van de NG schrijfster op tafel. Terwijl borrels werden ingeschonken, kwam ineens een notitieblok op tafel en werd ik zowaar geinterviewd voor haar stuk over Eco-volunteering! Daarna werd het weer laat, terwijl deze rasechte Londonse haar mening ventileerde over alles wat Engels en niet goed was. En dat was veel.... Gelukkig had ik daarna een heerlijke nachtrust zonder gesnurk naast me.

Maandag 16 november: Na een snel ontbijt en een praatje met de heren van de TROS (die tegelijkertijd filmden voor Omroep Brabant) gingen we in colonne met de BBBC richting het huis van Laurie. Achter in haar tuin was de lier al opgezet en werden we vervolgens getrakteerd op een aantal sprints van de drie 'sterren': Phoenix, Soraya en Quasar. Op nog geen meter afstand van onze groep kwamen ze voorbij gestoven, op jacht naar de lap stof aan het touw dat rondgetrokken werd. Ik maakte dankbaar gebruik van de gelegenheid om veel foto's van de 'jonkies' te maken (14 maanden oud). Nog even op de foto voor National Geographic (!) en daarna een demonstratie met Finn, de poep-zoekende Border Collie. In hetzelfde centrum in Amerika waar drugshonden getraind worden, is Finn ook getraind maar dan om cheetahpoep te vinden. Meer poep vinden betekent meer onderzoeksmateriaal voor het CCF en meer informatie over gezondheid en voeding van wilde cheetahs. Finn spoorde in een veld tweeverstopte zakjes op, waarna de groep richting genetisch laboratorium ging voor uitleg over de machines daar en wat er onderzocht wordt. Even een drinkpauze ('Hedde gij hier dan ook geen alcoholvrij bier?') en daarna kennismaken met de Anatolische herdershonden, een paar presentaties en eenworkshop 'Wie Heeft Mijn Geit Vermoord?' Toen lunch en daar ging de hele club weer, op weg naar Windhoek en souvenirwinkels. De filmploeg bleef nog iets langer, maar ondertussen kon ik weer door naar de volgende taak: Haren branden! Drie uur peuteren en priegelen totdat de klok eindelijk vijf uur aanwees. Naar de Hot Spot, dineren en op een laptop naar een paar afleveringen 'Flight of the Conchords' kijken (Bowie's in spaaaaace!). Toen was het weer welletjes en kroop ik eens vroeg onder de veren.

Tot zover. Volgende keer verhalen over een vrijlating en bizarre foto's.

Dag Earthwatch, hallo Beekse Bergen.

*Breaking news* NIEUWE FOTO'S! *einde breaking news*

De dagen vliegen hier voorbij in Afrika. Voor je het weet ben je gewend aan het ritme van 6 uur op (da's 5 uur Nederlandse tijd...) en om 22 uur weer je nest in.

Eerst even een vraag beantwoorden over de dranken hier. In Namibië heb je twee grote merken bier: Tafel en Windhoek, gebrouwen volgens Duitse traditie en met maar 4% alcohol, dus lichter dan Nederlands bier. Daarnaast kun je cider krijgen (5.6%) met de namen Castle of Hunter's. Er is ook een zoetere variant met meer vruchten er in: Redd's, zowel 'original'als 'dry' verkrijgbaar. Zelf heb ik deze week Klipspringer ontdekt, Zuid-Afrikaanse 'brandy'. Die wordt hier zowel puur als in flesjes gemixt met cola verkocht. 'Klippies en cola' is hier net zo normaal als een whisky-cola of jenever-cola in Nederland.

Goed, nu dat is beantwoord, terug naar de avonturen.

Donderdag 12 november: Half vijf op. Mijn hemel. Nog half slapend kroop ik om kwart over vijf het busje in, bewapend met boeken, eten, drinken, fototoestel, turflijst, foto's van alle mogelijke dieren en muziek (met koptelefoon natuurlijk). De bus reed richting het Bellebeno gebied en bij elk van de vier drinkplaatsen werden twee vrijwilligers gedropt. Chuck en ik kregen 'Hog's Heaven' toebedeeld. We kropen het gecamoufleerde bakstenen hutje in, maakten de twee stoeltjes schoon die daar in stonden, installeerden ons, en het wachten kon beginnen. Al snel kwam de eerste oryx, een jakhals, een wrattenzwijn met jongen, en beetje bij beetje kwamen allerlei dieren langs om te drinken of aan een zoutsteen te likken die daar was neergelegd door CCF. Mijn god, wat houden oryxen van die steen! Ze stonden er soms wel 30 minuten aan te likken, alsof het door de cocaine was gerold. Traag kropen de uren voorbij, soms wat lezen, soms wat muziek luisteren. Rond het middaguur volgde er een staar wedstrijd tussen ons en een familie bavianen die doorhadden dat wij in die hut zaten. Heel voorzichtig probeerden ze van een afstand naar binnen te kijken en zodra er beweging was, stoven ze weer weg. Met veel lawaai natuurlijk. Ondertussen had Chuck al elk produkt in onze lunchtrommel opengetrokken en deed ik mijn best hem te negeren terwijl hij pinda's één voor één in zijn mond gooide. Helaas kwamen er behalve de jakhals geen andere roofdieren langs om hem aan te voeren. 58 jaar, gepensioneerde accountant, geen vrouw en kinderen, ik denk niet dat iemand hem zou missen.

Maar goed, uiteindelijk was het zes uur in de avond en werden we weer opgehaald. Onderweg naar huis wisselden we ervaringen uit met de andere vrijwilligers en bleek dat overal de oryx en de wrattenzwijnen het meest vertegenwoordigd waren. Hier en daar nog een verdwaalde giraf of zebra, en dat was het weer. Uitgehongerd doken we op het diner enontspanden we met een filmpje op de bank.

Vrijdag 13 november: Alweer vroeg op, alweer met Chuck op stap. Hoera. Even na zeven uur zat ik alweer in een jeep. Dit keer met Lily achter het stuur, de nederlandse onderzoekster en lerares. CCF bezoekt scholen door heel het land om kinderen uit te leggen hoe het met de cheetah gaat en hoe zij kunnen helpen aan het redden en beschermen van dit dier. Vandaag stond een school in Otavi op het programma. Na een kleine twee uur rijden kwamen we aan op de plaats van bestemming. Een oudere, norse blanke dame was onze contactpersoon en op strenge toon kregen wij een lokaal toegewezen waar Lily haar presentatie mocht houden. De dame zou ondertussen de klassen bij elkaar roepen. Terwijl wij de beamer en laptop aansloten bleven de kinderen binnenstromen, allemaal hun eigen stoel meedragend. Een paar oudere jongens moesten de ramen dichtplakken met vuilniszakken en uiteindelijk hadden Lily, Chuck en ik tweehonderd kinderen voor ons zitten. Lily wist de kinderen ruim een uur bezig te houden met haar verhaal, met een korte video en met het beantwoorden van vragen. De kinderen werden daarna benoemd tot 'research assistant' en Chuck en ik deelden folders en cheetah placemats uit als beloning. Zo, weer tweehonderd zieltjes gewonnen. Om onszelf te belonen stopten we onderweg naar huis in Otjiwarongo om even de supermarkt in te lopen en om postzegels te kopen. (Ja, lieve lezers, vandaag 15 november gaan de kaarten EINDELIJK op de post!). Terug naar CCF, lunch en door naar de volgende taak: Camera Trap Data Entry.

Men neme één laptop vol met allemaal ontwikkelde foto's van foto-vallen en een computer waarin alle informatie uit de foto's wordt opgeslagen. Bekijk de foto, zoek of er dieren op te zien zijn ennoteer de tijd, datum, diersoort ennummer van het filmrolletje. Best leuk, een paar uur foto's kijken met verbaasde cheetahs, koeiekonten, geschrokken stekelvarkens en heel vaak niets bijzonders. Om 16 uur mochten we stoppen om mee te gaan met een speciale gebeurtenis. Laurie Marker nam alle vrijwilligers mee naar Chewbaaka's favoriete 'playtree' zodat we van dichtbij kennis konden maken met de ambassadeur cheetah van CCF. Al 14 jaar oud, maar nog kwiek genoeg om zijn boom van onder tot boven te besnuffelen en te merken. Nadat Chewbaaka zijn klus had geklaard, mochten we omstebeurt met hem op de foto door hem een stukje vlees of een slok water te geven. Ik mocht als laatste en NATUURLIJK had meneer op dat moment geen honger of dorst meer en liep vrolijk terug naar zijn boom. Ach, ik denk dat ik nog wel een tweede kans ga krijgen voor het einde van mijn verblijf. Gekke, ouwe kat.

Even tot zover. Vandaag afscheid genomen van de vijf Earthwatch vrijwilligers (Daaag, Chuck, Daahaag!) en zometeen verwachten we twintig mensen van de Beekse Bergen Business Club. Ik mag gastheer en vertaler spelen.

Tot het volgende bericht!

Rob.

Veel poep verhalen

Alaaf! De elfde van de elfde. Heb ik hier even uit moeten leggen wat dat precies inhoudt. En vervolgens ook maar over Sinterklaas verteld. Rare Hollanders, moeten ze gedacht hebben.

Maar goed, waar waren we gebleven? Ah, de ochtend na Etosha, helaas weer aan de slag.

Maandag 9 november: Het ochtendprogramma gaf trouwens geen reden tot klagen. Eerst een uurtje weer op zoek naar het radiosignaal van de Wild Boys, die nog braaf in de buurt waren van de plek waar ze gisteren gepeild waren. Binnen tien minuten was dat klusje dus geklaard, helaas lagen ze verstopt in dichte struiken zodat ik ze niet met eigen ogen heb kunnen zien. Maar daarna reden John en ik nog drie kwartier rondom het grote veld om van het uitzicht te genieten. En om negen uur stapte ik van de ene in de andere jeep. Dit keer met de Engelse Rob op zoek naar de vier neushoorns met radiozender. Ze blijken zich voornamelijk in één bepaald gedeelte van de CCF landerijen op te houden, maar dan wel een flink stuk waar je een paar uur bezig kunt zijn met hoge struiken, lage bomen en ruwe wegen van zacht zand. En dat deden we dus, met antenne, kompas en notitieblok op zoek naar de vier radiosignalen, en dan liefst een paar metingen per neushoorn om via triangulatie (duur woord) ongeveer uit te rekenen waar ze zich op dat moment bevonden. Dankzij de neushoorns kwam ik in gebieden waar ik tot nu toe nog niet geweest was. Bij elk kruispunt of drinkplaats stoppen, antenne richten, luisteren naar bliepjes op de ontvanger, met het kompas de richting bepalen en alle informatie opschrijven. Tot zover de ochtend.

Maar toen... de middag. 'Hair burning' stond er op de lijst. Ik meldde me met vraagtekens in mijn ogen in de kliniek. Daar kreeg ik het volgende verhaal te horen:

'We willen graag weten wat cheetahs graag eten, wat hun favoriete voedsel is. Daarom verzamelen we al jaren poep en vriezen we het in. Als er genoeg vrijwilligers zijn, knopen we de bevroren monsters in een panty met een metalen nummerplaatje er bij. Er passen 4 of 5 monsters in een panty, en vervolgens gaan vijf panties de wasmachine in. Daardoor verdwijnt de poep en blijven alleen vaste stoffen achter zoals gras en haren. Die drogen we en vervolgens halen we met een pincet tien haren per monster er uit. De haren leggen we op een plastic hitte gevoelig plaatje op een microscoop glasplaat en bakken de haren vervolgens vijf minuten in een oven totdat de haren in het plastic zijn gesmolten en een negatief achterlaten. Vervolgens pulken we de haren uit het plastic en bekijken het plastic onder de microscoop om te bepalen van welke prooidieren de haren afkomstig zijn.'

Ah, duidelijk. Mijn taak vandaag was het zoeken van haren tussen het gras en deze bakken in de oven. Iemand anders zou dan de plastic negatieven onderzoeken. Heel nauwkeurig werk, maar best spannend. Totdat de zakjes met droge stof opwaren.... En er nieuwe voorraad gemaakt moest worden. Ja, en toen stond ik bevroren poep uit plastic tubes en zakjes te slaan, hakken, persen en schrapen. Om vervolgens de keutels in panties te knopen. En daarna de panties met bolletjes poep naar de wasmachine te brengen. De wasmachine waar nog een laag vies water in lag met daarin honderd verdronken motten. Dat moest eerst opgelost worden. Water weggepompt, motten geschept en eindelijk konden de poep-panties de machine in. Bah. Gelukkig werd toen alles opgeruimd, grondig gereinigd en terug naar de vriezer gebracht (waar ook dode ezels vrolijk aan de vleeshaak hingen!). Om de één of andere reden had ik daarna weinig honger bij het avondeten. Gek he? Hahaha. 's Avonds de foto's online gezet en daarna bedtijd.

Dinsdag 10 november:

Iedereen was rumoerig bij het ontbijt. Dinsdag is winkel dag. De dag dat boodschappen gedaan worden in de supermarkt en waarop je een briefje met gewenste spullen kunt inleveren bij de medewerkers die inkopen gaan doen. Veel sixpacks bier en cider, maar ook 'De luxe chocolade die de Duitse bakker heeft.' Een Duitse vrijwilliger had zulke goede verhalen over die chocolade gehoord dat ze daar wel een paar stukken van wilde proberen. Mijn lijstje bevatte 1 sixpack cider, 30 postzegels voor de beloofde briefkaarten, tandenborstel, tandpasta, shampoo, douchegel en .... EEN SCHEERMES! Alle spullen die ik eigenlijk bij aankomst al had willen kopen, maar de taxichauffeur was niet bereid om daar op te wachten. Opgelucht dat ik me morgen eindelijk kon scheren, ging ik aan de slag. Om 8 uur de geitenstal harken. Bleh. Om 9 uur medische dossiers scannen. Ook niet de meest uitdagende klus, maar wel heel interessant om te lezen hoe cheetahs 15 jaar geleden werden onderzocht en gefotografeerd. Eén verhaal was wel moeilijk om te lezen, dat ging over een cheetah van het CCF die plotseling kwam te overlijden aan leukemie. Er zat een verslag bij van de laatste week van het arme dier. En ja, zelfs ik had toen even een brok in mijn keel.

Na deze klus was het tijd voor de lunch, en de wagen met boodschappen was terug uit Otjiwarongo. Blijdschap alom, veel bier en al mijn spullen behalve de postzegels.... Oh, en de luxe chocolade die de bakker had? Ritter Sport. De meest gangbare chocolade in Duitsland. En daar had onze Duitse vrijwilligster dan 3 Euro per blok voor betaald. HAHAHA!

In de middag gingen we weer de rimboe inom bomen en struiken te meten voor Lily's project. Twee locaties: één midden in Rhino Country, de andere midden in een gebied waar luipaarden zitten. Geen probleem, Matti ging met ons mee en legde alles uit wat we wel en niet moesten doen als we een wild dier tegenkwamen. 'Als je een neushoorn ziet, is hij je waarschijnlijk al aan het bestormen. Zet je schrap, ga niet rennen, als hij 5 meter van je vandaan is, spring je opzij met al je macht. Als je een luipaard ziet, vooral veel lawaai maken. Blijf praten, zingen, zodat hij uit je buurt blijft. Laatste tip: als je onder bomen doorloopt, eerst omhoog kijken of er een luipaard in zit. Ze springen graag op hun prooi.'Bedankt, Matti.....

Gelukkig zagen we niets gevaarlijkers dan wat wrattenzwijnen in de verte en heelhuids kwamen we weer thuis. Rijst met kip voor diner en na een rustig avondje film kijken en biltong kauwen weer naar bed.

Woensdag 11 november: Opgestaan en meteen naar het toilet gerend. Maag van streek. Erf. Ik maar denken dat ik niet genoeg water had gedronken of dat de biltong misschien niet goed gevallen was, maar bij het ontbijt bleek dat er meerdere mensen maagklachten hadden. Te wijten aan de kip van gisteren. Dank je wel, kokkin Agnes. Gelukkig had ik slechts lichte klachten en kon ik gewoon werken, maar vier anderen hadden minder geluk en konden met voedselvergiftiging in bed blijven liggen. Met een rommelende maag hing ik eerst weer een uur in de ammoniak lucht van geitenpoep, maar ik mocht ook de dierenarts helpen om twee van de Anatolische herdershonden vast te houden terwijl zij bloed afnam. Hond in de houdgreep en worstelen maar. En sterk zijn ze! Alles ging goed en vervolgens weer naar de kliniek voor ronde twee van operatie 'Hair Burning'. Vandaag gelukkig alleen branden. 's Middags verder met de medische rapporten totdat Matt de cheetah hoeder alle vrijwilligers bij elkaar riep in de bibliotheek met een bijzondere mededeling: Morgen verstoppen we ons in groepen van twee in schuilhutten bij vier verschillende drinkplaatsen om daar TWAALF UUR LANG alle dieren te tellen die komen drinken. Van 6 tot 6. Camera meenemen, eten en drinken, een boek, checklist, plaatjes van alle mogelijke dieren.... en een rol toiletpapier met een plastic zak om het gebruikte papier in te doen. Oh jee. En wie is mijn partner in de hut? Chuck. Wederom. De man die me vannacht wakker hield met gesnurk dat ik niet voor mogelijk hield in één menselijk persoon. Hij vertrekt zondag. Nog vier dagen. Houd vol, Rob.

De eerste foto's!

OK, ik heb net een UUR naar een laadscherm zitten staren voor veertien kleine foto's. Geweldig. Volgens mij wordt de stroom hier zometeen afgesloten dus moet ik het kort houden.

Zaterdagochtend nog even een uurtje geitenkeutels geharkt, maar daarna snel in de luxe bus met gids richting Etosha! Bezoekje gebracht aan de Bushblok Fabriek, onderweg lunch bij een duits-namibische bakkerij (Dus een stuk apfelstrudel en voor onderweg droëworst van gemsbok) en zo tegen twee uur reden we het park binnen met een welkomstcomité bestaande uit twee olifanten en twee struisvogels. Snel de tas in het hutje gedropt (airco! Zacht bed! Fatsoenlijke douche!) en op zoek naar wilde dieren. We vonden er heel veel en ook heel mooie. 20 gieren rondom het kadaver van een jonge zebra, een troep van 17 leeuwen, 35 olifanten bij de drinkplaats, niet te geloven hoe veel dieren we wel niet zagen, en dat in een park waar de provincie Utrecht zeker twee keer in past. 's Avonds diner (mmm, koedoe!) en nog een laatste drankje aan de verlichte drinkplaats bij de lodge waar nog giraffen en neushoorns langskwamen.

Zondag: 5 uur op. Ik herhaal: 5 uur op. Op zondag. Nog even een half uurtje kijken bij de drinkplaats (andere neushoorn, twee leeuwinnen met welpjes), om 6 uur ontbijt (mmm, omelet!) en weer op pad. Jakhalzen, struisvogels, heeeel veel zebras en gnoes en een grote zwerm kleine vogeltjes. Terug naar de lodge en om 10 uur alweer op pad via een andere route. Grote kudde koedoes, een leeuwin die alle welpjes van haar troep bewaakte (8 stuks!), olifanten, impala's, etc. etc. Nog even lunchen bij de lodge en daarna helaas weer het park uit. Rond 16 uur waren we weer bij CCF, zuchtend dat het alweer voorbij was. Ik denk dat ik ongeveer 600 foto's heb geschoten, helaas lukt het me niet om foto's van mijn goede camera op het net te zetten, die houden jullie dus nog tegoed. Hopelijk zijn de paar foto's van mijn telefoon genoeg als zoethoudertje.

Tot de volgende keer en bedankt voor alle reacties!

Rob

P.S. Vandaag bevroren cheetahpoep in panties geknoopt. Dat verhaal komt nog wel......

Meer werk dan vakantie...

... maar dat was ook de bedoeling. Best knap dat het drie dagen heeft geduurd alvorens ik iets heb verbrand, en dan ook alleen maar twee stukjes onderarm. Ik begin me een beetje Crocodile Dundee te voelen (verkeerde continent, ik weet het). Baard van vier dagen, hoed met brede rand, zonnebril en waterfles. En zo veel mogelijk mijn camera in de buurt.

Waar waren we gebleven? Oh ja, de game-count in het donker. Eerst nog diner, waarbij ik iedereen kennis liet maken met Nederlandse stroopwafels. Een enorm succes! Maar goed, toen snel de jeeps in. Best spannend, met zeven man ineen openwagen waarvan 1 chauffeur, 1 schrijver, 3 tellers en 2 schijnwerper - houders. Zoeken, zoeken, en soms dieren zien, en soms alleen maar de reflectie van hun ogen in de verte. Helaas geen neushoorn, alhoewel ze in de buurt zijn gesignaleerd. Wel weer veel hoefdieren: oryx, red hartebeest, kudu, maar ook genet, wrattenzwijn en schorpioen. Kwart over tien lag ik uitgeput in bed met kramp in mijn armen van het vasthouden van de schijnwerper.

5 nov: Of je wil of niet, rond 6 uur word je vanzelf wakker door het zonlicht en de geluiden van wakkerwordende vogels en insecten. Er zijn wel wat motjes en spinnen in mijn hutje ('rondavel') maar ook een kleine hagedis die we expres binnenhouden voor het vangen van de motjes en spinnen! Om 8 uur meldde ik me bij de geiten. Er zijn verschillende 'corrals' waar geiten en schapen rondlopen zodat boeren met eigen ogen kunnen zien hoe ze hun vee kunnen beschermen tegen roofdieren. Maar ja, geiten en schapen laten keutels achter, dus elke paar dagen moet een verblijf geharkt worden om alle 'droppings'weg te halen. En vandaag was ik aan de beurt met nog twee andere vrijwilligers. Gelukkig was de klus binnen een half uur geklaard en kon ik nog even kennis maken met de waakhonden voordat mijn volgende taak begon. Dat was het helpen van Lily, die onderzoek doet naar de plantensoorten in de savannah en het zogenaamde 'bush encroachment' (oprukkende struiken). De volgende vier uur zijn we met GPS de rimboe ingetrokken om de dichtheid van de doornstruiken te onderzoeken. Droog gras tot aan je middel, verborgen kuilen gegraven door gordeldieren, het was me een avontuur! En op de terugweg zagen we nog gieren, zebra's en een giraf als beloning.

Na de lunch mocht ik Matti helpen met het invoeren van de data van de game-counts van de afgelopen dagen en daarna alweer een nieuwe gamecount! Dit keer zat ik in de jeep op de rustigste van de drie wegen en na twintig minuten waren we klaar met tellen. Ik begin de dieren steeds sneller te herkennen. Dit keer zaten er ook een paar jakhalzen tussen. 's Avonds nog een kleine wandeling langs de velden met cheetahs en in de gezamelijke huiskamer film gekeken. Best moeilijk met 50 motten die steeds het beeldscherm van de TV aanvallen!

6 nov: Om 8 uur meldde ik me bij John, de beste ranger van CCF. Met hem gingen we op zoek naar de twee 'wild boys'en de neushoorns. Al deze dieren hebben een radio halsband om, waarmee ze gevolgd kunnen worden. Het signaal is echter niet sterk, dus moet je met een antenne op zoek. Uiteindelijk vonden we de signalen van alle dieren. Helaas zagen we de dieren zelf niet. John maakte de schade goed door ons te leren hoe jakhals poep ruikt.... De klus van 9 uur was weer het voeren van alle cheetahs! De vier grote mannetjes (bijgenaamd The Motley Crew) hadden geluk, die kregen vandaag allemaal de kop van een ezel als maaltijd. Achter op de jeep lagen dus 25 stukken ezel, 1 bak met fijngesneden brokken voor Cruise en 4 ezelshoofden. Het is een vreemd gezicht om een cheetah met een ezelskop er van door te zien rennen....

Zo werd het snel middag en mocht ik helpen om het archief te digitaliseren. Ik mocht medische verslagen en autopsie-rapporten van 15 jaar geleden inscannen. Saai klusje, maar wel belangrijk om historische gegevens niet te verliezen. Daarna tijd voor de laatste game-count (dit gebeurt 1 keer per maand, drie dagen op rij). Weer zat ik in de jeep op de rustige weg. Maar 1 dier maakte onze hele middag goed. De jeep moest hard remmen en daarna 100 meter terug rijden, maar toen bleken we het goed gezien te hebben. Vanuit het struikgewas keek een jong luipaard ons aan en sloop toen verder weg de bush in. Dat was heel veel geluk hebben. Helaas was hij er te snel vandoor om een foto van te kunnen maken. Wie weet heb ik komend weekend in Etosha nog een keer zo'n geluk.

Morgen om 10 uur ga ik met vijf andere vrijwilligers een weekend naar Etosha. We worden opgehaald door een gids met een luxe jeep, daarna brengen we eerst een bezoek aan de Bushblok fabriek in Otjiwarongo, doen we snel boodschappen in de Spar (!) en rijden we in twee uur naar het hoofdkamp in het natuurpark. Daar hebben we dan de hele middag, avond, nacht en ochtend om ons rond te laten rijden. We slapen in hutjes naast een drinkplaats, dus dat moet genoeg gelegenheid zijn om veel mooie foto's te maken. Ik zal mijn best doen om een paar foto's online te krijgen. Hopelijk werkt deze hele langzame verbinding dan mee.

Volgende update waarschijnlijk maandagavond!

Groetjes,

Rob

Happy birthday to me!

Daar zijn we dan. Het internet is verschrikkelijk traag dus hopelijk komt deze update door. Ik ben veilig aangekomen en mijn koffer ook, een dag later. Maar laten we bij het begin beginnen.

Heenreis: Eindhoven - Dusseldorf - Heathrow - Johannesburg - Windhoek - Otjiwarongo - Cheetah Conservation Fund.

Na afscheid genomen te hebben van pa en ma mocht ik eerst door security in Dusseldorf. Voor dat ik het wist mocht ik achter een gordijntje mijn broek laten zakken zodat twee heren mijn kniebrace aandachtig konden bestuderen. Na dat avontuur nog even wachten tot de gate openging en door naar Heathrow met onderweg de fantastische catering: 1 glas sinaasappelsap en een zakje zonnebloempitjes. Leve British Airways.

Het gemis maakte ik ruimschoots goed op Heathrow (na security alwaar een grote zwarte man zeker twee minuten over mijn been liep te wrijven om mijn brace te controleren). Lunch bij Gordon Ramsey, hah! Voldaan weer naar buiten, boek gekocht, stopcontactplug voor Namibie gekocht en hop het volgende vliegtuig in. Nu weet ik waarom de voorste rij van economy nog plaatsen had bij het inchecken: dat is ook de rij waar de opklaptafels voor babybedjes zitten. En jawel, Rob zat in de rij met de twee krijsende babies. Het entertainmentsysteem hielp niet, dat was kapot en resette zichzelf elk half uur. Da's niet prettig film kijken. Uit wanhoop maar een poging tot slapen gedaan.

Na vier uur in een stuiptrekking werden we wakker gemaakt met de boodschap dat zometeen het ontbijt geserveerd ging worden.... om 5 uur 's ochtends! Lekker hoor, vliegtuig-english-breakfast. Blij dat ik er uit mocht in Johannesburg. Snelwandelen om het volgende vliegtuig te halen. Ik kwam zonder fouilleren door security (huh?) en was ruim op tijd. Mijn koffer niet. Maar goed, dat was te verwachten. Vlucht 3. Weer ontbijt. Weer een vreemde ei-massa met een groentepapje. Wat is er mis met de oudhollandse boterham of sandwich? Ach ja, geland op Windhoek, chauffeur stond me op te wachten, mee in zijn oude mercedes toen na 15 minuten de airco ermee ophield. Veel gebel achter het stuur, en in Windhoek van auto gewisseld. Een paar uur rijden, een snelheidsbon en 43 niet-handsfree telefoontjes later: Otjiwarongo. Even pinnen (onder toezicht van een security-guard die de rij in de gaten hield) en toen nog maar 44 kilometer over een grindpad naar het Cheetah Conservation Fund.

Eenmaal daar ging alles in sneltreinvaart. Kennis gemaakt, Laurie hallo gezegd, introductie gekregen, als-je-dood-gaat-is-het-niet-onze-schuld-formulier ondertekend en hop, meteen een presentatie in over 'gamecounts'. Weer een uur later zat ik achterop een safari-jeep en gingen we het grote veld in om dieren te tellen. Voor ik het wist had ik tientallen oryx, hartebeest, wrattenzwijnen en kudu's gezien. Spannend en nog best intensief turen. Daarna avondeten, kletsen met de andere medewerkers en vrijwilligers en hop naar bed.

4 november: Om zes uur wakker worden van een vogel die klinkt als een alarm. Best bijzonder. Douchen, mijn oude kloffie nog maar een dagje aan, ontbijt en aan de slag: Scat walk. Oftewel: een lange wandeling rondom de hekken van het CCF op zoek naar uitwerpselen van wilde dieren om te zien welke 'wildlife' 's nachts rondsluipt. En die dan in zakjes doen ter verdere studie. We vonden één grote hoop van een cheetah. Die had waarschijnlijk opgespaard, want er waren drie zakjes nodig om alles mee te krijgen. Laten we het daar maar even bij laten. Volgende klus: voedertijd. Er zijn 7 cheetahs te zien op het bezoekerscentrum van CCF, maar in totaal zijn er 52 op de landerijen. Hoe voer je die? De cheetahs met privéverblijf door ze even binnen op te sluiten zodat buiten een homp ezelvlees in de voederbak gelegd kan worden. De cheetahs in groepsverblijf door met een jeep door hun gebied van enkele hectaren heen te rijden totdat ze allemaal achter de jeep rennen en vervolgens de stukken ezel uit de jeep te gooien. De film houden jullie tegoed.

Na het voeren: lunch, laatste stukje oriëntatie (rondleiding gehad langs alle gebouwen) en vervolgens een lezing over het Bushblok en biobrandstoffen in het algemeen. Zojuist heb ik na het eten iedereen getrakteerd op stroopwafels, toch maar verklapt dat het vandaag mijn verjaardag is en vervolgens naar de computer gerend zolang er nog stroom is. Over een half uur gaan we een nieuwe gamecount doen, deze in een ander gebied en in het donker (met grote spotlights). Kijken wat er 's nachts voor dieren IN de omheinde gebieden zit (de hekken zijn voornamelijk afbakening van eigendom, niet om dieren tegen te houden, die springen er overheen of kruipen er onderdoor).

Dus al heel veel cheetahs en andere dieren gezien, handen onder het ezelsbloed gehad en met mensen gepraat vanuit elke hoek van de wereld. Geen idee wat ik morgen weer mag gaan doen, maar ik laat het allemaal over me heen komen. Komend weekend ga ik in ieder geval met vijf andere vrijwilligers een weekendje naar Etosha. En dat gaat fantastisch mooi worden, zegt men. We zullen zien.

Veel groetjes vanuit Namibië. Rob, en de 1639 beestjes die rondom het scherm fladderen.

Een minder voorzichtige checklist (nog 10 dagen!)

Even ordinair knippen-en-plakken, scheelt me overtik-werk.

Al gedaan:

• Vaccinaties gehaald
• Aanbetaling gedaan
• Vliegticket gekocht
• Papieren opgestuurd voor visum
• Laatste Hepatitis prik gehaald vanmorgen (au!)
• 'Volunteer fee' overgemaakt
• Vrijwilligershandboek van het CCF doorgelezen (.pdf)
• Sponsormail gestuurd naar Proctor & Gamble (Duracell) plus vandaag een reminder
• Premie voor mijn doorlopende reisverzekering betaald (een maand te laat *kuch*)
• Nagevraagd of een uur overstaptijd op Johannesburg ECHT wel haalbaar is (Ja, meneer anders had u het niet kunnen boeken. En als u toch de vlucht mist, dan is het de verantwoordelijkheid van de luchtvaartmaatschappij om u op de plek van bestemming te krijgen!)

• Mijn boeken over cheetahs thuis doorlezen
• Tassen en koffers opmeten
• Kleding uitzoeken (ja ma, ook strijken!)
• Koffers wegen na het inpakken
• Visum ontvangen (ca. 3 dagen voor vertrek, anders op dag zelf via email)
• Telefoonlader zien te vinden
• Adres van dit blog doorsturen naar Fam. Hermans, Valori, collegas en vrienden.
• Koffer en tassen labelen van binnen en buiten met verblijfadres
• Alle contactgegevens en noodnummers doorsturen naar pa en ma.
• Knie-brace in ontvangst nemen en gaan dragen zodat ik niets meer kan verdraaien.

Al in bezit:

• 2 Afritsbroeken
• Hoed
• 55-250mm Canon lens met beeldstabilisatie voor mijn camera
• Fototas, extra batterij voor camera
• Polarisatiefilters, UV-filters, zonnekap en extra memorycards voor camera
• Landkaart en reisgids van Namibië
• Reis-notitieboekje
• Zonnebril
• Muggenspray en Azaron
• Werkhandschoenen
• Regenjas
• Veldfles!
• Goede berg/werkschoenen (ingelopen in Noord Ierland)

Nog te kopen/vinden/krijgen:

• Shirts met lange mouwen
• Reisstekker (Advies: kopen in Namibië zelf)

Te doen in Namibië voor Stichting Spots:

• Verhalen en anekdotes verzamelen over de nederlandse adoptie-cheetahs Blondi, Leia en Klein
• Foto's maken van bovenstaande cheetahs

Verjaardagskaarten (vroeg sturen! ;)) zijn van harte welkom op

Rob Driessen
Cheetah Conservation Fund
P.O. Box 1755
Otjiwarongo
Namibia

En ik begin me nu toch langzaam zenuwachtig te maken.

Bushblok!

Het BushBlok van het CCF is in de race voor een prijs van 20.000 dollar! Als je nou eens wil zien wat het BushBlok exact inhoudt, klik dan hier, bekijk de video en geef meteen je stem/vote.

Nog 5 weken en ik zit in het vliegtuig.