Daar zijn we dan. Het internet is verschrikkelijk traag dus hopelijk komt deze update door. Ik ben veilig aangekomen en mijn koffer ook, een dag later. Maar laten we bij het begin beginnen.

Heenreis: Eindhoven - Dusseldorf - Heathrow - Johannesburg - Windhoek - Otjiwarongo - Cheetah Conservation Fund.

Na afscheid genomen te hebben van pa en ma mocht ik eerst door security in Dusseldorf. Voor dat ik het wist mocht ik achter een gordijntje mijn broek laten zakken zodat twee heren mijn kniebrace aandachtig konden bestuderen. Na dat avontuur nog even wachten tot de gate openging en door naar Heathrow met onderweg de fantastische catering: 1 glas sinaasappelsap en een zakje zonnebloempitjes. Leve British Airways.

Het gemis maakte ik ruimschoots goed op Heathrow (na security alwaar een grote zwarte man zeker twee minuten over mijn been liep te wrijven om mijn brace te controleren). Lunch bij Gordon Ramsey, hah! Voldaan weer naar buiten, boek gekocht, stopcontactplug voor Namibie gekocht en hop het volgende vliegtuig in. Nu weet ik waarom de voorste rij van economy nog plaatsen had bij het inchecken: dat is ook de rij waar de opklaptafels voor babybedjes zitten. En jawel, Rob zat in de rij met de twee krijsende babies. Het entertainmentsysteem hielp niet, dat was kapot en resette zichzelf elk half uur. Da's niet prettig film kijken. Uit wanhoop maar een poging tot slapen gedaan.

Na vier uur in een stuiptrekking werden we wakker gemaakt met de boodschap dat zometeen het ontbijt geserveerd ging worden.... om 5 uur 's ochtends! Lekker hoor, vliegtuig-english-breakfast. Blij dat ik er uit mocht in Johannesburg. Snelwandelen om het volgende vliegtuig te halen. Ik kwam zonder fouilleren door security (huh?) en was ruim op tijd. Mijn koffer niet. Maar goed, dat was te verwachten. Vlucht 3. Weer ontbijt. Weer een vreemde ei-massa met een groentepapje. Wat is er mis met de oudhollandse boterham of sandwich? Ach ja, geland op Windhoek, chauffeur stond me op te wachten, mee in zijn oude mercedes toen na 15 minuten de airco ermee ophield. Veel gebel achter het stuur, en in Windhoek van auto gewisseld. Een paar uur rijden, een snelheidsbon en 43 niet-handsfree telefoontjes later: Otjiwarongo. Even pinnen (onder toezicht van een security-guard die de rij in de gaten hield) en toen nog maar 44 kilometer over een grindpad naar het Cheetah Conservation Fund.

Eenmaal daar ging alles in sneltreinvaart. Kennis gemaakt, Laurie hallo gezegd, introductie gekregen, als-je-dood-gaat-is-het-niet-onze-schuld-formulier ondertekend en hop, meteen een presentatie in over 'gamecounts'. Weer een uur later zat ik achterop een safari-jeep en gingen we het grote veld in om dieren te tellen. Voor ik het wist had ik tientallen oryx, hartebeest, wrattenzwijnen en kudu's gezien. Spannend en nog best intensief turen. Daarna avondeten, kletsen met de andere medewerkers en vrijwilligers en hop naar bed.

4 november: Om zes uur wakker worden van een vogel die klinkt als een alarm. Best bijzonder. Douchen, mijn oude kloffie nog maar een dagje aan, ontbijt en aan de slag: Scat walk. Oftewel: een lange wandeling rondom de hekken van het CCF op zoek naar uitwerpselen van wilde dieren om te zien welke 'wildlife' 's nachts rondsluipt. En die dan in zakjes doen ter verdere studie. We vonden één grote hoop van een cheetah. Die had waarschijnlijk opgespaard, want er waren drie zakjes nodig om alles mee te krijgen. Laten we het daar maar even bij laten. Volgende klus: voedertijd. Er zijn 7 cheetahs te zien op het bezoekerscentrum van CCF, maar in totaal zijn er 52 op de landerijen. Hoe voer je die? De cheetahs met privéverblijf door ze even binnen op te sluiten zodat buiten een homp ezelvlees in de voederbak gelegd kan worden. De cheetahs in groepsverblijf door met een jeep door hun gebied van enkele hectaren heen te rijden totdat ze allemaal achter de jeep rennen en vervolgens de stukken ezel uit de jeep te gooien. De film houden jullie tegoed.

Na het voeren: lunch, laatste stukje oriëntatie (rondleiding gehad langs alle gebouwen) en vervolgens een lezing over het Bushblok en biobrandstoffen in het algemeen. Zojuist heb ik na het eten iedereen getrakteerd op stroopwafels, toch maar verklapt dat het vandaag mijn verjaardag is en vervolgens naar de computer gerend zolang er nog stroom is. Over een half uur gaan we een nieuwe gamecount doen, deze in een ander gebied en in het donker (met grote spotlights). Kijken wat er 's nachts voor dieren IN de omheinde gebieden zit (de hekken zijn voornamelijk afbakening van eigendom, niet om dieren tegen te houden, die springen er overheen of kruipen er onderdoor).

Dus al heel veel cheetahs en andere dieren gezien, handen onder het ezelsbloed gehad en met mensen gepraat vanuit elke hoek van de wereld. Geen idee wat ik morgen weer mag gaan doen, maar ik laat het allemaal over me heen komen. Komend weekend ga ik in ieder geval met vijf andere vrijwilligers een weekendje naar Etosha. En dat gaat fantastisch mooi worden, zegt men. We zullen zien.

Veel groetjes vanuit Namibië. Rob, en de 1639 beestjes die rondom het scherm fladderen.