Alaaf! De elfde van de elfde. Heb ik hier even uit moeten leggen wat dat precies inhoudt. En vervolgens ook maar over Sinterklaas verteld. Rare Hollanders, moeten ze gedacht hebben.

Maar goed, waar waren we gebleven? Ah, de ochtend na Etosha, helaas weer aan de slag.

Maandag 9 november: Het ochtendprogramma gaf trouwens geen reden tot klagen. Eerst een uurtje weer op zoek naar het radiosignaal van de Wild Boys, die nog braaf in de buurt waren van de plek waar ze gisteren gepeild waren. Binnen tien minuten was dat klusje dus geklaard, helaas lagen ze verstopt in dichte struiken zodat ik ze niet met eigen ogen heb kunnen zien. Maar daarna reden John en ik nog drie kwartier rondom het grote veld om van het uitzicht te genieten. En om negen uur stapte ik van de ene in de andere jeep. Dit keer met de Engelse Rob op zoek naar de vier neushoorns met radiozender. Ze blijken zich voornamelijk in één bepaald gedeelte van de CCF landerijen op te houden, maar dan wel een flink stuk waar je een paar uur bezig kunt zijn met hoge struiken, lage bomen en ruwe wegen van zacht zand. En dat deden we dus, met antenne, kompas en notitieblok op zoek naar de vier radiosignalen, en dan liefst een paar metingen per neushoorn om via triangulatie (duur woord) ongeveer uit te rekenen waar ze zich op dat moment bevonden. Dankzij de neushoorns kwam ik in gebieden waar ik tot nu toe nog niet geweest was. Bij elk kruispunt of drinkplaats stoppen, antenne richten, luisteren naar bliepjes op de ontvanger, met het kompas de richting bepalen en alle informatie opschrijven. Tot zover de ochtend.

Maar toen... de middag. 'Hair burning' stond er op de lijst. Ik meldde me met vraagtekens in mijn ogen in de kliniek. Daar kreeg ik het volgende verhaal te horen:

'We willen graag weten wat cheetahs graag eten, wat hun favoriete voedsel is. Daarom verzamelen we al jaren poep en vriezen we het in. Als er genoeg vrijwilligers zijn, knopen we de bevroren monsters in een panty met een metalen nummerplaatje er bij. Er passen 4 of 5 monsters in een panty, en vervolgens gaan vijf panties de wasmachine in. Daardoor verdwijnt de poep en blijven alleen vaste stoffen achter zoals gras en haren. Die drogen we en vervolgens halen we met een pincet tien haren per monster er uit. De haren leggen we op een plastic hitte gevoelig plaatje op een microscoop glasplaat en bakken de haren vervolgens vijf minuten in een oven totdat de haren in het plastic zijn gesmolten en een negatief achterlaten. Vervolgens pulken we de haren uit het plastic en bekijken het plastic onder de microscoop om te bepalen van welke prooidieren de haren afkomstig zijn.'

Ah, duidelijk. Mijn taak vandaag was het zoeken van haren tussen het gras en deze bakken in de oven. Iemand anders zou dan de plastic negatieven onderzoeken. Heel nauwkeurig werk, maar best spannend. Totdat de zakjes met droge stof opwaren.... En er nieuwe voorraad gemaakt moest worden. Ja, en toen stond ik bevroren poep uit plastic tubes en zakjes te slaan, hakken, persen en schrapen. Om vervolgens de keutels in panties te knopen. En daarna de panties met bolletjes poep naar de wasmachine te brengen. De wasmachine waar nog een laag vies water in lag met daarin honderd verdronken motten. Dat moest eerst opgelost worden. Water weggepompt, motten geschept en eindelijk konden de poep-panties de machine in. Bah. Gelukkig werd toen alles opgeruimd, grondig gereinigd en terug naar de vriezer gebracht (waar ook dode ezels vrolijk aan de vleeshaak hingen!). Om de één of andere reden had ik daarna weinig honger bij het avondeten. Gek he? Hahaha. 's Avonds de foto's online gezet en daarna bedtijd.

Dinsdag 10 november:

Iedereen was rumoerig bij het ontbijt. Dinsdag is winkel dag. De dag dat boodschappen gedaan worden in de supermarkt en waarop je een briefje met gewenste spullen kunt inleveren bij de medewerkers die inkopen gaan doen. Veel sixpacks bier en cider, maar ook 'De luxe chocolade die de Duitse bakker heeft.' Een Duitse vrijwilliger had zulke goede verhalen over die chocolade gehoord dat ze daar wel een paar stukken van wilde proberen. Mijn lijstje bevatte 1 sixpack cider, 30 postzegels voor de beloofde briefkaarten, tandenborstel, tandpasta, shampoo, douchegel en .... EEN SCHEERMES! Alle spullen die ik eigenlijk bij aankomst al had willen kopen, maar de taxichauffeur was niet bereid om daar op te wachten. Opgelucht dat ik me morgen eindelijk kon scheren, ging ik aan de slag. Om 8 uur de geitenstal harken. Bleh. Om 9 uur medische dossiers scannen. Ook niet de meest uitdagende klus, maar wel heel interessant om te lezen hoe cheetahs 15 jaar geleden werden onderzocht en gefotografeerd. Eén verhaal was wel moeilijk om te lezen, dat ging over een cheetah van het CCF die plotseling kwam te overlijden aan leukemie. Er zat een verslag bij van de laatste week van het arme dier. En ja, zelfs ik had toen even een brok in mijn keel.

Na deze klus was het tijd voor de lunch, en de wagen met boodschappen was terug uit Otjiwarongo. Blijdschap alom, veel bier en al mijn spullen behalve de postzegels.... Oh, en de luxe chocolade die de bakker had? Ritter Sport. De meest gangbare chocolade in Duitsland. En daar had onze Duitse vrijwilligster dan 3 Euro per blok voor betaald. HAHAHA!

In de middag gingen we weer de rimboe inom bomen en struiken te meten voor Lily's project. Twee locaties: één midden in Rhino Country, de andere midden in een gebied waar luipaarden zitten. Geen probleem, Matti ging met ons mee en legde alles uit wat we wel en niet moesten doen als we een wild dier tegenkwamen. 'Als je een neushoorn ziet, is hij je waarschijnlijk al aan het bestormen. Zet je schrap, ga niet rennen, als hij 5 meter van je vandaan is, spring je opzij met al je macht. Als je een luipaard ziet, vooral veel lawaai maken. Blijf praten, zingen, zodat hij uit je buurt blijft. Laatste tip: als je onder bomen doorloopt, eerst omhoog kijken of er een luipaard in zit. Ze springen graag op hun prooi.'Bedankt, Matti.....

Gelukkig zagen we niets gevaarlijkers dan wat wrattenzwijnen in de verte en heelhuids kwamen we weer thuis. Rijst met kip voor diner en na een rustig avondje film kijken en biltong kauwen weer naar bed.

Woensdag 11 november: Opgestaan en meteen naar het toilet gerend. Maag van streek. Erf. Ik maar denken dat ik niet genoeg water had gedronken of dat de biltong misschien niet goed gevallen was, maar bij het ontbijt bleek dat er meerdere mensen maagklachten hadden. Te wijten aan de kip van gisteren. Dank je wel, kokkin Agnes. Gelukkig had ik slechts lichte klachten en kon ik gewoon werken, maar vier anderen hadden minder geluk en konden met voedselvergiftiging in bed blijven liggen. Met een rommelende maag hing ik eerst weer een uur in de ammoniak lucht van geitenpoep, maar ik mocht ook de dierenarts helpen om twee van de Anatolische herdershonden vast te houden terwijl zij bloed afnam. Hond in de houdgreep en worstelen maar. En sterk zijn ze! Alles ging goed en vervolgens weer naar de kliniek voor ronde twee van operatie 'Hair Burning'. Vandaag gelukkig alleen branden. 's Middags verder met de medische rapporten totdat Matt de cheetah hoeder alle vrijwilligers bij elkaar riep in de bibliotheek met een bijzondere mededeling: Morgen verstoppen we ons in groepen van twee in schuilhutten bij vier verschillende drinkplaatsen om daar TWAALF UUR LANG alle dieren te tellen die komen drinken. Van 6 tot 6. Camera meenemen, eten en drinken, een boek, checklist, plaatjes van alle mogelijke dieren.... en een rol toiletpapier met een plastic zak om het gebruikte papier in te doen. Oh jee. En wie is mijn partner in de hut? Chuck. Wederom. De man die me vannacht wakker hield met gesnurk dat ik niet voor mogelijk hield in één menselijk persoon. Hij vertrekt zondag. Nog vier dagen. Houd vol, Rob.