*Breaking news* NIEUWE FOTO'S! *einde breaking news*

De dagen vliegen hier voorbij in Afrika. Voor je het weet ben je gewend aan het ritme van 6 uur op (da's 5 uur Nederlandse tijd...) en om 22 uur weer je nest in.

Eerst even een vraag beantwoorden over de dranken hier. In Namibië heb je twee grote merken bier: Tafel en Windhoek, gebrouwen volgens Duitse traditie en met maar 4% alcohol, dus lichter dan Nederlands bier. Daarnaast kun je cider krijgen (5.6%) met de namen Castle of Hunter's. Er is ook een zoetere variant met meer vruchten er in: Redd's, zowel 'original'als 'dry' verkrijgbaar. Zelf heb ik deze week Klipspringer ontdekt, Zuid-Afrikaanse 'brandy'. Die wordt hier zowel puur als in flesjes gemixt met cola verkocht. 'Klippies en cola' is hier net zo normaal als een whisky-cola of jenever-cola in Nederland.

Goed, nu dat is beantwoord, terug naar de avonturen.

Donderdag 12 november: Half vijf op. Mijn hemel. Nog half slapend kroop ik om kwart over vijf het busje in, bewapend met boeken, eten, drinken, fototoestel, turflijst, foto's van alle mogelijke dieren en muziek (met koptelefoon natuurlijk). De bus reed richting het Bellebeno gebied en bij elk van de vier drinkplaatsen werden twee vrijwilligers gedropt. Chuck en ik kregen 'Hog's Heaven' toebedeeld. We kropen het gecamoufleerde bakstenen hutje in, maakten de twee stoeltjes schoon die daar in stonden, installeerden ons, en het wachten kon beginnen. Al snel kwam de eerste oryx, een jakhals, een wrattenzwijn met jongen, en beetje bij beetje kwamen allerlei dieren langs om te drinken of aan een zoutsteen te likken die daar was neergelegd door CCF. Mijn god, wat houden oryxen van die steen! Ze stonden er soms wel 30 minuten aan te likken, alsof het door de cocaine was gerold. Traag kropen de uren voorbij, soms wat lezen, soms wat muziek luisteren. Rond het middaguur volgde er een staar wedstrijd tussen ons en een familie bavianen die doorhadden dat wij in die hut zaten. Heel voorzichtig probeerden ze van een afstand naar binnen te kijken en zodra er beweging was, stoven ze weer weg. Met veel lawaai natuurlijk. Ondertussen had Chuck al elk produkt in onze lunchtrommel opengetrokken en deed ik mijn best hem te negeren terwijl hij pinda's één voor één in zijn mond gooide. Helaas kwamen er behalve de jakhals geen andere roofdieren langs om hem aan te voeren. 58 jaar, gepensioneerde accountant, geen vrouw en kinderen, ik denk niet dat iemand hem zou missen.

Maar goed, uiteindelijk was het zes uur in de avond en werden we weer opgehaald. Onderweg naar huis wisselden we ervaringen uit met de andere vrijwilligers en bleek dat overal de oryx en de wrattenzwijnen het meest vertegenwoordigd waren. Hier en daar nog een verdwaalde giraf of zebra, en dat was het weer. Uitgehongerd doken we op het diner enontspanden we met een filmpje op de bank.

Vrijdag 13 november: Alweer vroeg op, alweer met Chuck op stap. Hoera. Even na zeven uur zat ik alweer in een jeep. Dit keer met Lily achter het stuur, de nederlandse onderzoekster en lerares. CCF bezoekt scholen door heel het land om kinderen uit te leggen hoe het met de cheetah gaat en hoe zij kunnen helpen aan het redden en beschermen van dit dier. Vandaag stond een school in Otavi op het programma. Na een kleine twee uur rijden kwamen we aan op de plaats van bestemming. Een oudere, norse blanke dame was onze contactpersoon en op strenge toon kregen wij een lokaal toegewezen waar Lily haar presentatie mocht houden. De dame zou ondertussen de klassen bij elkaar roepen. Terwijl wij de beamer en laptop aansloten bleven de kinderen binnenstromen, allemaal hun eigen stoel meedragend. Een paar oudere jongens moesten de ramen dichtplakken met vuilniszakken en uiteindelijk hadden Lily, Chuck en ik tweehonderd kinderen voor ons zitten. Lily wist de kinderen ruim een uur bezig te houden met haar verhaal, met een korte video en met het beantwoorden van vragen. De kinderen werden daarna benoemd tot 'research assistant' en Chuck en ik deelden folders en cheetah placemats uit als beloning. Zo, weer tweehonderd zieltjes gewonnen. Om onszelf te belonen stopten we onderweg naar huis in Otjiwarongo om even de supermarkt in te lopen en om postzegels te kopen. (Ja, lieve lezers, vandaag 15 november gaan de kaarten EINDELIJK op de post!). Terug naar CCF, lunch en door naar de volgende taak: Camera Trap Data Entry.

Men neme één laptop vol met allemaal ontwikkelde foto's van foto-vallen en een computer waarin alle informatie uit de foto's wordt opgeslagen. Bekijk de foto, zoek of er dieren op te zien zijn ennoteer de tijd, datum, diersoort ennummer van het filmrolletje. Best leuk, een paar uur foto's kijken met verbaasde cheetahs, koeiekonten, geschrokken stekelvarkens en heel vaak niets bijzonders. Om 16 uur mochten we stoppen om mee te gaan met een speciale gebeurtenis. Laurie Marker nam alle vrijwilligers mee naar Chewbaaka's favoriete 'playtree' zodat we van dichtbij kennis konden maken met de ambassadeur cheetah van CCF. Al 14 jaar oud, maar nog kwiek genoeg om zijn boom van onder tot boven te besnuffelen en te merken. Nadat Chewbaaka zijn klus had geklaard, mochten we omstebeurt met hem op de foto door hem een stukje vlees of een slok water te geven. Ik mocht als laatste en NATUURLIJK had meneer op dat moment geen honger of dorst meer en liep vrolijk terug naar zijn boom. Ach, ik denk dat ik nog wel een tweede kans ga krijgen voor het einde van mijn verblijf. Gekke, ouwe kat.

Even tot zover. Vandaag afscheid genomen van de vijf Earthwatch vrijwilligers (Daaag, Chuck, Daahaag!) en zometeen verwachten we twintig mensen van de Beekse Bergen Business Club. Ik mag gastheer en vertaler spelen.

Tot het volgende bericht!

Rob.