Daar zijn we weer, en met meer fotos! Allereerst, de opnames waren voor Zoovenirs van de TROS en voor Komt Een Aap Bij De Dokter van Omroep Brabant. Nee, ik weet niet wanneer de beelden worden uitgezonden en wanneer die National Geographic verschijnt (het zal wel de engelstalige versie zijn). Goed, door met het verslag!

Dinsdag 17 november: Dinsdag! Dag van boodschappenlijstjes en de beroemde broodjeslunch. Maar deze dinsdag zou extra speciaal worden omdat vandaag ook de wilde vrouwtjescheetah met haar twee pubers vrijgelaten zou gaan worden. Ze was een paar weken geleden gevangen omdat ze bij een boer geiten had geroofd, en al snel bleek waarom: een gebroken teen (die los aan haar poot bungelde) en twee jonge kinderen om te voeden. Tja, als je niet meer achter wild aan kan, zul je andere prooi moeten vinden, en dat was precies wat mama gedaan had. Maar goed, ma en kinderen gevangen, teen geamputeerd, naar de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling, tot rust komen, bijvoeren en ma kon er weer tegenaan. En vandaag zouden ze alle drie dus vrijgelaten worden. Eerst nog een uurtje langs de hekken wandelen op zoek naar donaties van de Wild Boys en jawel, netjes op een laag stoepje lag een bescheiden hoopje. Met de buit terug naar kantoor en vervolgens in een enorme colonne richting Vlei Dam aan de rand van het grote veld. Bijna iedereen van CCF was aanwezig, plus ook nog eens twee cameraploegen (het Duitse echtpaar wat hier al bijna twee weken rondliep, plus de Brabanders). In een grote halve cirkel van autos en mensen om de grote kist heen, cameras in de aanslag en daar klom Kate op de kist en trok de schuif omhoog. Twee seconden stilte en ineens sprongen daar drie cheetahs achter elkaar naar buiten, hun vrijheid tegemoet. En een stuk sneller dan de gemiddelde zeehond van Leny ‘t Hart! Uitgelaten ging de hele stoet vervolgens weer terug richting kantoor. Eigenlijk zou ik daarna gaan beginnen aan het onderhoud van de verblijven (onkruid schoffelen langs de hekken...) maar geen van de verantwoordelijke begeleiders kwam opdagen. Zo ging ik maar weer wat dossiers scannen om de tijd te doden en bij de lunch ontdekten we dat de begeleiders allemaal hadden gedacht dat het onderhoud ‘s middags plaats zou vinden! Ze boden ons hun welgemeende excuses aan, maar ik moest eerst de keuken in om mijn extra taak als afwashulpje te vervullen. Daar ontdekte ik dat dinsdag de drukste dag van de week is voor de keukendames en zodoende ook voor de afwasser. Holadiejee wat een feest al die potten en pannen. Gelukkig maakten de broodjes ham, kaas en eiersalade een hoop goed. En mijn bestelde aardbeienjam en jus d'orange. Mjam. Ondertussen gingen buiten de hemelpoorten open en kwam de regen met bakken naar beneden. Hallo regenseizoen! Gelukkig klaarde de boel een beetje op na een half uur, maar met nog meer regen aan de horizon werd besloten om alle buitenactiviteiten maar aft e lasten voor vandaag. Rob hoefde dus niet de Bush in voor Lily's Project. In plaats daarvan mocht ik Matti, Hoofd Opleidingen, helpen met het identificeren van alle cheetahs die de afgelopen maanden met cameravallen op de foto waren gezet.

(Cameraval: twee fototoestellen tegenover elkaar, allebei op een stok met daartussen een speelboom of een oversteekplaats. De toestellen reageren op beweging, dus zodra een dier langskomt: FLITS, twee foto's. Tenminste, als de batterijen het nog doen en als het filmrolletje nog niet vol is.)

Zo passeerden tientallen foto's de revu met cheetahhoofden, zijkanten, heupen en als twijfelachtig dieptepunt een cheetahkont met opgeheven staart, klaar om te markeren. We zagen voornamelijk de twee Wild Boys voorbijkomen, makkelijk te herkennen aan hun radiohalsbanden, maar links en rechts kwamen toch ook een paar andere figuren voorbij. Rond kwart voor vijf hadden Matti en ik allebei vlekken voor de ogen en besloten we hier maar te stoppen. Ik liep terug richting Hot Spot om mijn boodschappen in de vrijwilligerskoelkast te leggen, maar dat ding zat ramvol. Met een donkerbruin vermoeden begon ik de inhoud te controleren en jawel, genoeg spullen VER over datum om een hele plank vrij te maken. Fles water, 2 jaar over datum. Dat is knap.Vervolgens diner, weer afwassen en daarna met een hele groep een film gaan kijken die bij iedereen al een aantal weken op de verlanglijst stond. En zo zongen, brulden en lachten we met zes man mee met .... The Lion King! Daarna met een warm gevoel weer naar bedje toe.

Woensdag 18 november: Vanochtend een nieuwe taak op de lijst voor me: Predator Rub-in. Dacht ik even dat ik cheetahs ging masseren, maar nee hoor. De hompen ezelsvlees worden elke morgen stevig ingewreven met extra calcium en mineralen voor onze grote katten. En vanochtend waren Rhianna en ik aan de beurt. Wij meldden ons braaf om 8 uur bij de slachterij. En om 8.15 kwam de eerste slagershulp eens doodleuk aanwandelen. Waarom wij hier waren. Eh, om vlees in te wrijven? Ah. Er was echter geen vlees aanwezig. De slachter was ergens anders voor nieuw vlees aan het zorgen (Levende ezel, pang, nieuw vlees). Tegen de tijd dat de ezel terug was en voldoende klaar voor het wrijven (dus zonder vel, hoofd en ingewanden) zou het ver na negenen zijn. En dus dropen we onverrichterzake weer af. Jammer hoor, ik had net zo'n zin om tot mijn ellebogen in het ezelsbloed te zitten!......*kuch*

Even bijkletsen op kantoor en om 9 uur weer een poging om met Lily de bush in te gaan. Geen Lily. Ze schoot af en toe voorbij met een boos gezicht. En om 9.30 bleek dat er geen busje beschikbaar was om de rimboe te trotseren. Ik kreeg zo langzamerhand aardig wat medelijden met Lily, vaker niet dan wel op pad. Ach ja, er kon altijd nog gescand worden en dat ging ik dus maar doen tot aan de lunch. Midden onder lunchtijd begon weer een nieuwe legendarische regenbui. Koud, nat en donker, het leek Nederland wel! Tijdens een korte pauze in de regen kon ik met Matti richting kantoor joggen om verder te gaan met cheetahfoto's bekijken, maar een uur later barstte pas echt de hel los. Gieten, plenzen, hozen, het complete pretpakket. Nog was harde knallen en felle flitsen er tegenaan. En dan te horen krijgen dat CCF geen bliksemafleider heeft. Snel alle computers uitgezet en in de deur kijken naar de zondvloed. Een half uurtje verder was het ergste voorbij en konden we door met werken. Ik begon Sam, HiFi, Twoboys 1, Twoboys 2 en Hercules steeds sneller te herkennen dus het schoot aardig op. Helaas stonden ze af en toe in de meest verdraaide posities. Wazig, alleen een staart, weer een poepgat! Stomme katten, niet op de camera pissen, OK? Goed, klaar voor vandaag, terug naar m'n hutje. Hee, geen stroom, met dank aan de plensbui. Een paar keer op en neer rennen naar de ‘huiskamer', experimenteren met hendeltjes in de stoppenkast en toen was er weer stroom in de hutjes. Mooi. Dat ik door mijn acties de stoppen van de wasmachines had omgegooid, tja, dat hoorde ik later pas..... Even dineren, en daarna werd het snel stil in de Hot Spot met zo weinig vrijwilligers nog aanwezig. Er dook wel een nieuw gezicht op in de keuken, een oude man die doodleuk de koelkast opentrok op zoek naar eten. Die vent bleek dus één van de grootste donoren van het CCF te zijn. Eigen hutje op het CCF landgoed waar hij elk moment kan komen en gaan. En dat deed hij dus ook. Even langsvliegen met zijn Cessna vliegtuigje, bijkletsen, nachtje slapen, even op en neer naar Windhoek, etc. etc. Excentrieke man, die Karl. Ik liet hem rustig eten en toog nog even naar de huiskamer om te kijken wat daar bezig was. Lange film (Merlin) met Rutger Hauer in zo'n slechte rol dat ik na twee uur de moed opgaf en ging slapen. Sorry Rutger!

Donderdag 19 november: Ergens vannacht was het gelukkig opgehouden met regenen, maar het water had overal sporen achtergelaten. Overal plassen, en overal leven in de plassen. Van kleine vliegjes tot iets grotere schildpadden. Ongelofelijk wat een dagje regen doet. Ik mocht richting kantoor glibberen en glijden om vervolgens weer een uurtje te gaan wandelen langs de hekken. Nou ja, wandelen... Eerder een uur lang proberen overeind te blijven terwijl vliegen en kevers je van alle kanten aanvallen! Wat een opluchting toen het rondje klaar was, ook al hadden we geen verse donaties gevonden. Snel de schoenen uitkloppen en weer cheetahs voeren! Een jeep, een verzorger, vlees, vier vrijwilligers, vier ezelskoppen en alle ingredienten waren aanwezig. Twee dames voelden zich stoer genoeg om achterop de jeep te blijven staan tijdens het rijden. Daar kregen ze spijt van. Matt zocht bewust en met een satanische glimlach elke plas op en trakteerde de meiden op douches modderwater. Maar ondertussen werden er natuurlijk ook nog cheetahs gevoerd. Klein was een paar dagen geleden verdoofd om een kweek van zijn knie te laten maken. Luid mauwend liet hij zich de extra blokjes vlees met verstopte medicijnen goed smaken, terwijl Merlot er bij stond en er jaloers naar keek. Twee grote lappen ezelsvlees verder en de twee hadden weer vrede met elkaar. Daarna weer een his en spuugconcert bij de vier stoere mannen van de Motley Crew, een bezoekje aan gouwe ouwe Cruise, zeventien hongerige dames gevoerd van achter uit de jeep en tot slot vier ezelskoppen afgeleverd bij de wetenschappers (Darwin, Mendel, Fossey en Livingstone). Op dat moment leek het mij wel leuk om achterop te blijven staan voor de terugreis. Even voelde ik mij als Caesar op zijn strijdwagen. Totdat ik er aan herinnerd werd dat Matt graag door plassen reed. Hoppa, Rob ook nat! En zo ontdekte ik ook dat vliegen en beestjes best hard aankomen als je met 50 per uur op een jeep staat. Au. Toch met veel lol teruggereden, en dankzij de zon weer kurkdroog bij thuiskomst. Dat en roodverbrand op mijn onderarmen. Dubbel au! Flink after-sun gesmeerd na de lunch en weer kantoor in voor de volgende ronde van cheetahs herkennen. Op een gegeven moment leek het alsof alle fotos verwerkt waren, en even waren Matti en ik heel trots op onszelf voor het afronden van de klus. Totdat er een tas tevoorschijn kwam met daarin 51 sets negatieven die de fotostudio vergeten was te scannen.... AAARGH! Omdat het bijna vijf uur was, ging Matti het nieuws melden bij Bruce en ging ik richting Hot Spot. Even dacht ik een rustig avondje te gaan hebben, totdat Laurie én haar assistente Leigh bij me kwamen zitten. 'Hoi Rob! Het is nu donderdagavond en komende woensdag krijgen we vier weken een groep van 25 internationale cursisten over de vloer. Er zitten moslims bij, en vastende Ethiopiers, Orthodoxe Christenen en een kieskeurige Zuidafrikaanse. We moeten een maand lang dus 50 man 3 keer per dag eten geven. Kun jij helpen met de logistiek en het verzinnen van gerechten voor de hele club? Dank je wel, je bent een schat!' En weg waren ze. D'oh. Gewapend met een fles cola mijn hutje in gedoken en driftig gaan pennen totdat bij mij zelf het licht uit ging. Wat een dag.

Da's wel weer even genoeg voor vandaag. Volgende keer onder meer de fijne kunst van het geit-dippen.