En daar zit je dan, te wachten tot je straks richting Windhoek gaat. Wat zijn die vier weken voorbij gevlogen. Volgende week rond deze tijd land ik weer in Dusseldorf. Ik denk er liever nog even niet aan.

Wat is er de afgelopen tijd zoal gebeurd?

Woensdag 25 november is dus de internationale groep aangekomen en de dagen daarvoor heb ik geholpen om de keuken op orde te krijgen zodat ze alle spullen hadden om voor zo veel man te koken. Daarna ben ik min of meer de cateraar blijven spelen, gewoon een half uurtje voor lunch of diner richting keuken, buffet bijvullen, eten op buffet zetten en iedereen lekker laten eten. Daarna met hulp alles weer naar de keuken zodat er afgewassen kon worden, endat was dat. Echt geen moeilijk werk en voornamelijk een kwestie van gezond verstand, maar men was heel erg blij dat er iemand was die de kar trok.

Omdat er verschillende projecten ondertussen waren afgerond (het haarbranden, de camera-val-fotos), kwamen er meer gaten in mijn schema die ik op de meest uiteenlopende manieren doorbracht. Naast het helpen met de buffetten mocht ik ook advies uitbrengen over de huidige staat van het luxe gastenverblijf, het Babson House. Om een lang verhaal kort te maken: een mooi verblijf maar met te veel onnodige decoraties en snuisterijen en met te weinig functionele inrichting. En ze moeten vaker alle batterijen in huis controleren..... Glen, het hoofd operationele zaken hield er een mooi lijstje van bijna drie kantjes aan aandachtspunten aan over.

Donderdag 26 november liep ik richting het terras waar een heerlijk ontbijtbuffet stond te wachten. Ik was trots op 'mijn' dames in de keuken! Heerlijk ouderwetsch een bordje pap gegeten en daarna op pad met Tusnelde op zoek naar sporen van de twee Wild Boys. Een uurtje later de voeder-truck in en weer het rondje langs alle hongerige heren en dames. Klein had een goede dag als ontvanger van een ezelshoofd. Weer terug voor de lunch stond het buffet alweer klaar. Met knakworsten, zuurkool en .... pancakes?! De dames hadden iets te veel enthousiasme getoond en hadden ter variatie geen vers brood gebakken maar amerikaanse pannenkoekjes. Best lekker, maar niet echt een ideale combinatie met knakworst, zuurkool en mosterd! Ondanks dat, geen ontevreden geluiden van het volk. Mooi. Na de lunch kwam Laurie de keuken binnen en als ware Moeder Overste nam zij de leiding in handen, want die avond was het tijd voor het traditionele Thanksgiving diner. Ik hielp even, maar wist al snel dat ik me buiten de keuken nuttiger kon maken, dus dekte ik het buffet en de tafels extra mooi op. Vervolgens richting kantoor en eens flink op zoek naar mogelijkheden voor mijn laatste week. Uiteindelijk na veel pijn en moeite lukte het mij om via internet een kamer en een safari te reserveren. Alleen nog maar wachten op de bevestiging. Tijd om terug te gaan richting terras en na wat kleine vertragingen kon het diner beginnen. Thanksgiving in Namibie met mensen uit 15 verschillende landen.We genoten van pompoen soep, zoete aardappelen, yams, pompoentaart, vulling en veel kalkoen. Onder het genot van een wijntje werd het zo nog laat en heel gezellig.

Vrijdag 27 november waren de meeste mensen nog aan het bijkomen van gisteren. Gelukkig geen vroege taak voor mij, dus ik kon een uurtje langer blijven liggen alvorens ik weer in de Rhino-jeep klom met engelse Rob de Rhino-tracker en Goran, ieders favoriete Zweed. Drie van de vier neushoorns met zendertje waren snel gevonden, maar de vierde hield zich heel goed verborgen. Zodoende werden er veel kilometers afgelegd op zoek naar een signaal. Ook de Osananga ruine werd weer bezocht, wat zorgde voor een mooi, helder vergezicht en dito fotos. Nog steeds geen vierde neushoorn echter, en zelfs na metingen bij de bevriende buurman van CCF liet onze Rhino zich niet vinden. Pech. Oh, en ik had mijn zonnebril en hoed bij de ruines in de buitenlucht laten liggen. Dubbel pech! Geen tijd om terug te gaan, dus zou Rob de dag erna gaan kijken of ze er nog laten. Op kantoor even (.....) de mail checken en gelukkig: kamer bevestigd, safari wacht nog op 1 andere deelnemer. Weer een zorg minder. Na de lunch (met goede erwtensoep en mijn mislukte poging om voor de Ethiopiers couscous met rozijntjes te maken) sprak ik Bruce even aan, of hij nog mogelijkheden zag om foto's te maken voor Valori. En een half uur later zaten we met z'n drieen in een busje richting houtsnipperaar. Samen met Bruce de Valori vlag uitgevouwen, lief naar de camera gelachen en de klus was snel geklaard. Terug op kantoor ook nog even geposeerd bij het naamplaatje van Valori zodat nu iedereen op het werk weet dat ik hier geweest ben, hahaha.

Omdat ik die dag toch al meerdere koeien bij de horens aan het vatten was, ging ik om vier uur ook nog eens mee naar de Eland's Pen om mooie plaatjes te schieten van Blondi en Leia, de twee andere cheetahs die vanuit Nederland geadopteerd zijn. Zo, alle verplichtingen geregeld, lekker gedineerd en daarna eens ouderwets op de bank onderuitgezakt TV gekeken. Eerst het laatste nieuws over de Namibische verkiezingen, daarna moest er per sé even naar de Afrikaanse Big Brother gekeken worden (niet mijn keus!)en tot slot vond ik een redelijk stabiel TV kanaal waar honderden japanners probeerden om een stormbaan heelhuids door te komen. Niets leuker dan leedvermaak, dus bleef ik kijken tot het bedtijd was.

Zaterdag 28 november afscheid genomen van Christina de hondentrainster en Jourdan de endocrine laborante (poep-onderzoekster), met Matt en Cheri de dierenarts het voederrondje gedaan (waarbij Klein's wonden onder vuur werden genomen met een plantenspuit vol jodium, arme kat!) en ondertussen met z'n drieen hard meegeblèrd met Matt's iPod in dejeep. Na de lunch mocht ik dan eindelijk de vier jongste cheetahs bezoeken die naast Laurie en Bruce wonen. Samen met Gail, hun verzorgsterliepen we hun verblijf binnen en daar stond ik dan bij Polly, Phil, Tony en Mischief. Stiekem had ik me verheugd op vier hard spinnende jonkies die niets liever wilden dan spelen en geaaidworden. Ik kwam echter van een koude kermis thuis. De jonkies zijn bij CCF binnengebracht toen ze drie maanden oud waren, dus ze hebben hun moeder nog gekend en weten wat het is om cheetah te zijn. Wild en wantrouwig. Met behulp van Gail eneen bak ezels-hachee-vlees wilden Phil en Mischief nog wel dichtbij komen, maar Polly en Tony hadden overduidelijk geen zin en lieten zich niet overhalen. Ondertussen mocht ik foto's maken en dat was het bezoekje aan de jonge cheetahs...

De middag ging voornamelijk op aan het maken van Oma's Metseltaart, die 's avonds met veel bewondering door alle cursistenen medewerkers werd verorberd. Na het eten liep ik met Matti terug richting de slaapvertrekken toen ik bij mijn rondavel bekend geknaag hoorde. Zo maakte ook Matti kennis met mijn muis, die volgens hem een vrouwelijke boomrat bleek te zijn.Ik liet zien wat voor een bende deze dame binnen had gemaakt, en vanaf dat moment verklaarden Matti en ik tesamen de oorlog aan dat beest. De ratteningang werd stevig geblokkeerd met stukken steen (onder luid protest van mevrouw die alles van een afstandjezag gebeuren) en vervolgens deden we ons best om haar met een speciale rattenval te vangen zodat we haar ergens anders weer vrij konden laten. Ze liet zich echter niet verleiden door de geurige muesli en na wat gejaag besloten we de val maar op goed geluk op de grond te zetten en te gaan slapen. Die nacht ben ik nog drie keer mijn bed uit geweest om de rat weg te jagen. Ze was druk bezig met het knagen van een nieuwe ingang. Rotbeest.

Zondag 29 november bleef ik lekker lang in bed liggen om wat slaap in te halen. Half tien is voor afrikaanse begrippen inderdaad erg laat opstaan. Met de vuile was liep ik richting washok, en in die paar honderd meter kwam ik helemaal onder de spinrag te zitten. Om me heen kijkend zaten ALLE bomen ineens onder de fijne rag, alsof die nacht elke spin in de omgeving wakker was geworden en het op een spinnen had gezet. Bleh. Was in de machine, alle rag uit mijn gezicht geveegd, voorzichting naar kantoor gelopen en daar het recept voor de metseltaart en een document 'Buffetten maken voor dummies' getypt. De rest van de dag verliep lekker op z'n zondags, rustig lunchen en daarna een aantal uren met wat cursisten gepraat uit Iran en Zambia over cheetahs, Ahmedinejad, politiek, stammen, gezinnen en families. Tegen drieën doken de Iraniers de keukenin met de beloftedat zij die avond zouden koken. Ik hield de boel een beetje in de gaten maar binnen de kortste keren kwamen heerlijke geuren uit de potten en pannen. Het bleek dat ze bijna 5 kilo aan rijst, specerijen en noten hadden meegenomen! En zo aten we die avond een soort Iraanse goulash metrijst, bonen, iraanse groenten en kruiden (saffraan!!) en als toetje gemarineerde cashews, pistachenoten en gesuikerde sesam. Wat een feest! De nieuwe groep vrijwilligers van Earthwatch vielen wat dat betreft met hun neus in de boter.De afwas werd onder handen genomen door Rhianna, Julia, Veronika en mijzelf en onder het genot van een biertje en wat muziek was deze klus niet eens zo erg. Daarna kennis gemaakt met de nieuwe vrijwilligers en mijn nieuwe kamergenoot Sven uit Zwitserland. We waren nog aan het kletsen in de rondavel toen van buitenaf gevraagd werd of ik wist hoe het water in dedouches afgesloten kon worden. Een vrijwilliger wilde zijn tandenpoetsen aan een wastafel, draaide de koude kraan open, en brak het hele ding af!Met veelgekletter stonden de douches binnen de kortste keren blank. Geen hoofdkraan in zicht, dus naar assistente Leigh gerend zodat zij Bruce kon bellen die tien minutenlater aan kwam gereden en de reddende hand bracht door de hendel voor de hoofdkraan op te graven uit het zand(tja, vind je 't gek dat we 'm niet vonden??). Welcome to Africa,vrijwilligers!

Maandag 30 november stond ik na het ontbijt samen met de nieuwe vrijwilligersin het renveld om te gaan kijken hoe Blond Man, Smart Man, Little C en Ron razendsnel achter een lap stof aan zouden gaan rennen. Helaas werkte de techniek niet mee, en waren beideaccu's binnen een paar rondjes leeg. Niet dat dat Smart Man tegenhield om de lap in zijn bek te pakken en met lap, touw en al er van door te willen rennen. Matt en Kate beloofden beterschap (waarschijnlijk kapotte acculader) maar desondanks waren er tochweer een paar mooie foto's gemaakt. Daarna voor de laatste keer meecheetahs voeren. Afscheid nemen vanKlein diezich het jodium sproeien en pillen slikken rustig liet ondergaan, Bella en Padme elkaar achterna zien rennen om een stuk vlees, Solo en Chanel (Klein's zus) maaktenhet extra bont door bijna vijf minuten op de grond te blijven liggen met een stuk vleestussen hun kaken, geen van beiden bereid om los te laten, totdatMatt zwaaide met een ander stuk vlees. Geheel tegen de verwachting in rukte Solo toen het vlees uit Chanel'sbek en huppelde triomferend het struikgewas in. Ik weet nu hoe een beteuterde cheetah er uit ziet.Bij het bezoek aan Amos de Anatolische Herdershond en 'zijn' drie geiten, kreeg ik van één van de drie spontaan een afscheidsknuffel. Bam, ineens twee voorpoten tegen mijn borstkas, en niet zachtzinnig. Een minuutlater: Bam, twee voorpoten achter tegen mijn schouderbladen, eveneens niet zachtzinnig. Matt keek het geamuseerd aan. 'En dat is waarom we die deGoat Devil noemen!'

Bij terugkomst op kantoor werd ik plotsklaps gebombardeerd tot fotograaf terwijl de internationale groep zich opmaakte voor hun quiz 'Wie Heeft Mijn Geit Gedood?'. Snel wat kiekjes gemaakt, daarna gelunched, souvenirs gekocht entas gepakt (hoe kon ik in godsnaam in één wasbeurt 4 sokken van verschillende paren kwijtraken?!?). Als gelukje kon ik toen ook nog mee om de dames van de Eland's Pen te voeren zodat ik nog dag kon zeggen tegen Blondi en Leia (die onverwachts helemaal naar de poort was gekomen om haar eten op te halen). Bij het diner nam Laurie toen het woord om mij te bedanken voor mijn inzet van de afgelopen vier weken. Ik kreeg een envelop met kadootjes (o.a. historisch CCF drukwerk en .... een besneden Macalani-noot) en applaus van de hele groep. De rest van de avond bracht ik kletsend door met een aantal Earthwatchers uit de VS en Zwitserland, pratend over Bushblok, globalisatie, het minarettenverbod, Obama en China. Hoe een gesprek toch alle kanten op kan gaan....

Dinsdag 1 december: Mijn laatste nacht bij CCF, en geheel in stijl kwam ook de boomrat knagend afscheid nemen. Taaie tante, het moet gezegd worden. Nu staat mijn tas klaar in de rondavel, zijn mijn vier sokken toch boven water gekomen en wacht ik totdat ik richting Windhoek vertrek. Het toeval wil dat James de ranger en Laurie zelf ook vandaag naar Windhoek moeten, dus rijd ik met hun beiden mee naar de hoofdstad, alwaar ik bij het Chameleon hostel word afgezet. Misschien vanavond nog ergens uit eten, we zien wel. In ieder geval zit het avontuur bij CCF er op. Ze wilden me aan de koelkast vastketenen zodat ik niet zou gaan. En natuurlijk doet het pijn om zo'n speciale lokatie te verlaten na alles wat je er gedaan hebt. Maar ik ben ook klaar om andere delen van Namibië te ontdekken. Vrijwilliger Nick zit ook nog de hele week in Windhoek, en wie weet wie ik er verder allemaal tegenkom. Dag Cheetah Conservation Fund, Hallo Windhoek.