...maar dit keer aftellen naar het moment dat ik weer terugvlieg. Van een zonnige 30 graden in Windhoek naar een natte 9 graden in Eindhoven. Getsiederrie! In ieder geval heb ik het er de laatste twee dagen nog even goed van genomen om met een echt vakantiegevoel weer dat vliegtuig in te stappen.

Lichtelijk onverwacht, maar zeker niet onplezierig begon mijn zaterdag met een taxirit naar Katatura, de sloppenwijk (of township) van Windhoek. Net als in Otjiwarongo werden de huizen steeds kleiner en armoediger. Maar tenmidden van al die golfplaten hutjes stond daar zowaar een stabiel gebouwtje, opgetrokken uit cement, houten balken en golfplaat. Daarnaast een boom met een houten bordje er aan vast gebonden: Home Of Good Hope. En bij de boom een groep van bijna 200 kinderen, variërend van 2 tot 16 jaar. En op het moment dat wij daar aankwamen met een groep bezoekers vanuit het hostel, begonnen ze te zingen. Wat een warme ontvangst!

Even het verhaal over de Home of Good Hope.Begin dit jaar kwamen drie Zweedse verpleegsters naar Windhoek om daar stage te lopen in het Katatura State Hospital, het 'mindere' ziekenhuis van de hoofdstad.Elke dag tientallen slachtoffers van steekpartijen (dronkenmensen plus mes pluswonen in Katatura is receptvoor problemen) enbetrekkelijk weinigmiddelen. Via het ziekenhuis kwamen de dames in contact met een vrouw die dagelijks een grote pan soep kookteen die meenam naar Katatura om de soep uit te delen aan de kinderen daar. Als tegenprestatie moesten de kids bij haar elke dag gezamenlijk een uurtje les volgen, zingen en bidden. In de open lucht met niets dan een oud schoolbord. De drie Zwedinnen begonnen thuiste lobbyen en geld bij elkaar te verzamelen en door puur toeval kwamen ze in Windhoek in contact met drietechnische studenten uit Duitsland, die bereid waren om geheel kostenloos een gebouwtje in elkaar te zetten. Nu is er dus de Home of Good Hope.Eigenlijk niets meer dan een keet van drie bij vijf meter, maar voor 200 kinderen een heel belangrijke plek waar ze nu dankzij een paar moeders vijf dagen in de week les krijgen en tussen de middag een groot bord soep.

En zoals gezegd stond ik daar ook ineens afgelopen zaterdag. Alle kids waren aanwezig om met de studenten, de verpleegsters, en met ons als eenmalig hulpje kerst te vieren. Er werd gezongen, gebeden en daarna was het tijd voor een feestelijke lunch. Alle kids kregen een papieren tas met daarin een beetje snoep, een knuffelbeestje, een ring of speelgoedautootje, daarbij een bekertje ranja en een broodje knakworst. Minieme middelen maar een waar festijn voor de kids. Nadat met behulp van iedereen van de Chameleon alle spullen waren uitgedeeld, was het tijd om wat ouderwets te ravotten. In de volle zon, met zes kierende kids om je nek. En allemaal wilden ze zwieren of tikkertje spelen of gewoon die blanke met dat ringbaardje gek maken. Ik was kapot.

Nog nahijgend vond ik met een paar anderen een taxi en reden we terug naar het hostel. Even gedouched en ik was net aan het denken om misschien een middagdutje te nemen toen William (één van de andere gasten) mij aan de arm trok en zei dat ik meemoest naar Joe's Beerhouse, omdat er deze middag een summer cocktail party was met DJ en dat er ongetwijfeld allemaal lekkere wijv... dames rond zouden lopen! Tja... ach... Ik besloot William een plezier te doen en ging met hem mee. Om twee uur waren we daar, om zes uur waren we terug. En in de tussenliggende vier uur ontdekte ik dat William heel graag alcohol drinkt en dat niet graag alleen doet. Aan het geld lag het gelukkig niet (80 eurocent voor een shot wodka, de alcohol was goedkoper dan de frisdrank!).

Terug in het hostel wist Robje wel dat hij het de rest van de dag HEEEL rustig aan zou doen met veel water en veel stilzitten. Beetje Backgammon spelen, TV kijken (Mister Fawlty! Mister Fawlty!) en een paar potjes poolbiljart. Als dank voor onze hulp had één van de verpleegsters een grote pan eten gemaakt, dus dat was ook weer een zorg minder. En dan loopt het tegen elven, en begin je serieus na te denken over het opzoeken van je bed. Helaas blijkt dan dat bijna de hele kliek (een man of twaalf) vanavond uit wil gaan omdat de meesten van hen er vanavond voor het laatst zijn, inclusief de drie Zweedse dames en Eva uit Eindhoven. Als vier dames dan tegen je zeggen dat je geen keus hebt en ook mee moet..... dan offer je jezelf maar weer eens op. Eerst naar een cubaanse kroeg, maar men wilde ook met alle geweld door naar de populairste club in Windhoek: La Dee Das. Dus houd je een taxi aan.Een 'bakkie' in dit geval, een pickup met overdekte bak. Beetje onderhandelen en even later zaten er vijf man in devoorste helft vanhet bakkie op een stoel of bank, en zaten er vijf man (waaronderik....) dubbelgevouwen in de bak. Afstand: 5 kilometer. Een hele .... ervaring. Met lichte rugpijn komjedan binnen tegen middernacht en het eerste wat je ziet is .... een catwalk met een lingerieshow ?!? Ik sloeg snel een colaatje achterover om er zeker van te zijn dat ik niet aan het slaapwandelen was, maar dit was echt. Maar een kwartier later was alles alweer voorbij en werd de dansvloer vrijgemaakt voor de hordes jeugd en toeristen. Een echt allegaartje met mensen in voetbal T-shirts maar ook in driedelig pak. Langzaam kwam mijn energie terug, kwam ik uit mijn dip en wist ik het zowaar tot drie uur vol te houden totdat ons clubje weer terug naar het hostel ging. Bed. Zalig.

Zo werd zondagnog eendag dat Robje het heeeeel rustig aan zou doen. Uitslapen, bescheiden ontbijtje, rondhangen en rond drie uur afscheid nemen van iedereen en de taxi in naar mijn laatste verblijf in Namibië: de Windhoek Country Club and Resort. Heerlijk, mijn laatste dagje in Afrika dus waarom dan ook niet afsluiten in stijl? Kamer met airco, zacht bed en een bad in de badkamer! Een casino waar je al kunt spelen vanaf een halve eurocent! Ik liep op mijn gemak rond, dronk een cappuccino aan de bar, checkte mijn vluchten op internet en maakte een rondje door het casino. Zo werd het snel etenstijd, en hetdiner leek wel een afrikaanse variant van wokken in een wokrestaurant. Acht soorten vers vlees en zes soorten vis voor het uitzoeken, alles werd vers voor je gegrild, en daarna kon je dit combineren met allerlei groenten en aardappelen. Mijn laatste diner in Afrika werd een waar feest voor de carnivoor in mij: stukjes zebra, koedoe, oryx en springbok. Met een zeer voldane zucht slenterde ik daarna het casino weer in om tegen bedtijd met 25 euro winst terug naar mijn kamer te gaan.

En nu tellen we af. Over drie uurtjes komt mijn taxi die me naar het vliegveld zal brengen en over iets minder dan 24 uur zit ik alweer in de auto richting Eindhoven.

Hiryu, bedankt voor de veldfles die ik dankbaar al die weken heb gebruikt. Thaily, bedankt voor de medicijnen die ik toch even nodig heb gehad (vrooom, vrooom!). Pa, ma, oma, ooms, tantes, dank je wel voor de sponsoring waardoor ik twee fantastische dagen in Etosha heb gehad. Bedankt ook voor de verjaardagskaarten en-mailtjesen al jullie reacties hier. Het is leuk om te schrijven over je avonturen, maar het is nog veel leuker om te zien hoe iedereen met je mee op reis is geweest.

Ik zie jullie allemaal weer in Nederland.

Rob.